“Mijn grote liefde is het schrijven van komedie voor films en series. De mens, met al zijn gedoe, overtuigingen en twijfels, is voor mij een onuitputtelijke bron van grappige, absurde en ontroerende verhalen.”

Met deze woorden zet Roos van der Werff meteen de toon. Ze spreekt niet als iemand die alleen schrijft, maar als iemand die leeft voor verhalen. Iemand die zich verwondert over de absurditeit van het alledaagse, die het leven fileert en er tegelijkertijd een glimlach bovenop plakt. Roos is scenarist, komedieschrijver, theatermaker, docente, maar bovenal een verhalenverteller pur sang. Ze schrijft met een hart dat tegelijk zacht en scherp is: liefdevol naar de mens, maar nooit blind voor de pijn, de absurditeit en de tragikomische kanten van ons bestaan.

Een oude liefde die nooit verdween

Het schrijven zat altijd al in haar. “Eigenlijk was dit voor mij een soort onbereikbare droom. Ik dacht: dat gaat mij niet lukken, dat is niet voor mij,” vertelt ze. Pas jaren later, toen ze via een oude klasgenoot herinnerd werd aan dat sluimerende verlangen, viel het kwartje. “Ja maar dat wilde jij altijd al,” zei hij. Roos besefte: dat is waar.

Ze had inmiddels een rijk theaterleven achter zich: acteren in jeugd- en straattheater, maskertheater en later vele jaren lesgeven in drama. Daar, in de klas, begon ze stiekem al met schrijven. Bestaande stukken paste ze aan om rollen beter te verdelen of ze schreef nieuwe scènes voor haar leerlingen. “Het geeft gewoon een kick als jouw teksten door acteurs worden uitgesproken en het beeld dat je erbij hebt ook klopt. Dat je samen iets hebt gecreëerd. Dat is magisch.”

Toch durfde ze pas na haar opleiding aan de Script Academy de stap echt te zetten: fulltime scenarist worden. “Ik zou willen dat ik er tien jaar eerder mee begonnen was,” bekent ze nu. “Neem jezelf serieus, had ik mijn jongere zelf willen zeggen. Want dit is een vak dat je kunt leren, en als je ideeën hebt en de passie, dan is het mogelijk.”

De absurditeit van het alledaagse

Wie Roos kent, herkent meteen haar fascinatie voor de mens in al zijn gedaantes. Ze houdt van de ‘gekke’ kanten, de pijnlijke momenten, de kleine schaamtemomentjes en de grote inzichten. “Ik denk dat dat ook heel belangrijk is. Daar zit de meeste creativiteit. En speelsheid. Daardoor kan je de dingen in het dagelijks leven anders aansturen en aankijken.”

Een ervaring die ze nooit vergeet, was het spelen in een absurdistisch naoorlogs theaterstuk. “Het was een absurde kijk op een absurde realiteit. Daar kwam een soort poëzie en ontroering naar boven. Ik ben er ontzettend door geraakt, maar ik heb ook keihard gelachen om de gekte die we doen. Kijk ons eens nou! Een soort clowneske gewaarwording. Je kan absolute vrijheid ervaren in een heel ‘dark’, absurdistisch stuk en mensen tegelijk keihard laten lachen.”

Die magie, namelijk de ontroering en het lachen tegelijk, vormt de kern van haar schrijverschap. Of zoals ze het zelf ooit liet opschrijven tijdens een bijzondere sessie met een moderne sjamaan: “Writing for film and comedy: the feeling of hidden human struggles make people laugh about the human struggles. Laughter and a small tear, but a big tear is allowed too. Touching the most painful human struggles.”

Thema’s die terugkomen: opnieuw beginnen en tweede kansen

Opnieuw beginnen: het is het thema dat steeds terugkomt in Roos’ verhalen. Personages die vastlopen, die door verlies of een verkeerde afslag in hun leven zijn geraakt, krijgen bij haar altijd een nieuwe kans. “Dat is echt mijn thema. Een tweede kans op een beter leven.”

In haar serieplan, waar ze nog altijd trots op is, staat een vrouw van begin zestig centraal. Ze ziet uit naar een rustig pensioen met haar man, maar vlak voor die droom werkelijkheid wordt, overlijdt hij. In plaats van dat haar leven eindigt, begint er juist een nieuw hoofdstuk. Ze moet zichzelf opnieuw uitvinden en ontdekken dat er misschien wel een nóg mooier leven voor haar ligt. Roos gelooft heilig in dat perspectief. “Ik geloof niet in zomaar cancelen. Laten we ook allemaal een beetje naar onszelf kijken. Mensen verdienen een tweede, misschien zelfs een derde kans.” Het inspireert haar zelfs tot plannen voor een komische en tegelijkertijd schrijnende serie over cancelcultuur.

Project Herbert

Haar eerste speelfilm, Project Herbert, schreef ze samen met Inge Sonderen en Gaby Cochavi. Het werd een ervaring die haar bevestigde dat schrijven niet alleen solo, maar juist ook in samenwerking kan bloeien. “Dat was geweldig. We vinden elkaar, en we zijn vrij met elkaar. We kunnen alles delen en zeggen, en met z’n drieën is het ook makkelijk: vaak zijn er twee tegen één en dan ga je door. We hebben een unieke samenwerking; die moet je koesteren.”

Die samenwerking heeft haar laten zien hoe bijzonder het is om gelijkgestemde creatieve zielen te vinden. “Je kan niet zomaar met iedereen zo’n project instappen. Soms moet je hard werken of je aanpassen. Bij hen gaat het organisch, vanzelf.”

De bijzondere kracht en het talent van Roos

Roos schrijft niet om alleen een verhaal te maken, maar om de mens écht te voelen, te raken, te laten lachen en te ontroeren. Ze onderzoekt met een vleugje humor hoe mensen tot nieuwe inzichten komen. Ze legt de absurditeit van het gewone leven bloot en tilt die op tot iets magisch. Ze is iemand die zelf ook haar tweede kans pakte: door het schrijven centraal te stellen. “Ik heb zoveel respect voor romanschrijvers, dat zou ik nooit kunnen. Maar scenario’s, dat is mijn wereld. Het is een puzzel, maar een prachtige puzzel.”

Als ze terugkijkt naar de Roos die nog maar net begon met schrijven, dan zou ze haar één ding willen toefluisteren: “Moet je doen. Neem jezelf serieus. Je kunt dit.”

Roos is een maker die gelooft in het leven zelf, in alle pijnlijke, grappige en ontroerende kanten. Ze schrijft verhalen waarin mensen vallen en weer opstaan, waarin ze opnieuw mogen beginnen. Haar pen is scherp en warm tegelijk, haar blik liefdevol en ondeugend. Ze is echt een one of a kind. Iemand die straalt en iemand die niet alleen een verhaal kan vertellen, maar je ook laat voelen. Ze weergeeft echt haar liefde voor de rauwe kanten en de strijdbaarheid van de karakters in haar verhalen, en zeker ook het magisch realisme is zij steeds meer gaan waarderen. Dat is haar grootste kracht: verhalen schrijven die bijblijven, omdat ze je laten lachen met een kleine of grote traan.