Wanneer je Hanneke Engels ontmoet, voel je direct haar energie, haar openheid en haar hart. Ze is iemand die met beide benen in het leven staat en vanuit verschillende werelden; theater en coaching; telkens opnieuw verbinding maakt met mensen. Foto: Egon Lamers

Muziek met de paplepel

Dat Hanneke een weg zou vinden in de muziek en het theater, lijkt haast vanzelfsprekend. “Ik ben opgegroeid in een behoorlijk muzikaal gezin. Mijn ouders waren allebei klarinettist, dus ik kreeg al snel te maken met muziek in mijn leven. Het is me echt met de paplepel ingegoten.”
Van blokfluit naar cello, van dans naar zang: haar jeugd stond in het teken van ontdekken en ontwikkelen. “Ik merkte op de middelbare school dat ik zingen heel erg leuk vond. Musical was toen echt upcoming in Nederland. Dus ik sloot me aan bij een musicalgezelschap, en ontdekte dat ik niet alleen goed kon zingen, maar dat ik het vooral heel leuk vond.”

Een cruciaal moment kwam toen ze als negenjarig meisje mee mocht naar de Phantom of the Opera in Scheveningen. “Toen dacht ik: wow, dit is vet! Dat vond ik zo mooi. Ik denk dat daar echt het eerste zaadje is geplant.”

Een pad met omwegen

Na de middelbare school deed ze auditie voor een muziektheater opleiding, maar werd afgewezen. “Ik was 17, nog erg jong en onzeker en (zegt ze al knipogend) natuurlijk heel hard op mijn hart getrapt! Toen dacht ik: ik ga de pabo doen, ik vind kinderen ook heel leuk.” Zo vond ze haar weg in het onderwijs, maar de liefde voor theater bleef kriebelen. Ze belandde alsnog bij de MusicAllFactory, werd ouder, sterker, en later toch aangenomen voor de muziektheater opleiding aan het Fontys conservatorium in Tilburg.
Een grote doorbraak volgde: Soldaat van Oranje. “Ik speelde in de allereerste cast. We dachten allemaal: dit gaat drie maanden spelen en dan stopt het. Maar het werd een mega succes. Alles lukte. Het was een warm bad, zo bijzonder om mee te maken. Nog steeds heeft die productie een warm plekje in mijn hart.”
Ze kijkt met ontroering terug. “Ik werd gedurende die periode ook zwanger, en mijn kind van bijna 13 heb ik laatst meegenomen naar de voorstelling. Ik zei: ‘Kijk, dit heb ik nou gedaan. Jij zat in mijn buik toen ik daar stond.’ Toen dacht ik echt: wauw, we hebben iets moois neergezet en geven het door.”

Het coachende hart

Naast haar theatercarrière begon tijdens corona een nieuw pad. “Alles lag stil. Ik had geen werk. Dus bood ik mezelf aan als opvang juf voor kinderen van werkende ouders. Toen dacht ik: dit vind ik eigenlijk heel interessant, dat opvoedstuk waar ik ooit op de pabo mee begon.”
Ze ontdekte dat de rode draad in haar werk altijd hetzelfde is: mensen raken en bewust maken. “Als ik zing en iemand in de zaal is geraakt, dan denk ik: ik heb een zaadje geplant. Als ik coach, is dat hetzelfde: ik probeer inzichten te creëren en mensen daarmee in beweging te zetten. Dat vind ik heel mooi.”
Zo volgde ze een opleiding tot gezins- en kindercoach en startte haar tweede bedrijf. “Het is soms lastig om twee bedrijven te combineren, maar ik vind het fijn dat ik nu 16 uur per week bij een welzijnsorganisatie coach en daarnaast mijn muziek- en theaterprojecten doe.”

Theater met betekenis

Hanneke zoekt bewust de combinatie van kunst en welzijn. “Ik ben een aantal dingen gestart, zoals Liedjes uit Liefde, een duo waarin ik op bruiloften of uitvaarten zing met een gitarist. Daarin doet muziek er écht toe. Dat vind ik mooi.”
Daarnaast speelt ze in voorstellingen voor jongeren. “Eentje gaat over depressiepreventie en heet Laat het licht aan. De andere, Rewind, gaat over respect. Met zulke thema’s willen we taboes doorbreken. Hoe vaak vraag je iemand: denk je wel eens aan zelfmoord? Dat zijn moeilijke onderwerpen, en juist daarom wil ik daar met theater iets mee doen.” Door theater als middel te gebruiken om kinderen/jongeren aan het denken te zetten werkt enorm goed. Theater heeft een enorme kracht als het gaat om het herkennen van jezelf.

Ze ervaart de kracht van herkenning in het theater telkens opnieuw. Dit zal komend seizoen ook weer het geval zijn wanneer ze op de planken staat in de rol van Dreus in de nieuwe Mees Kees theaterproductie. “Als kinderen zichzelf herkennen in wat ze zien op het toneel, dan gebeurt er iets. Ze worden zich weer een beetje meer bewust van zichzelf. Theater is een middel om verbinding te maken.
Andersom gezien gebruik ik soms drama/muziek als tool in mijn coachwerk, om kinderen met emoties te helpen. Het is zo waardevol om die werelden te verbinden.”

Plezier als sleutel

Wat zou ze het jonge meisje willen meegeven dat ooit met cello spelen begon? Hanneke hoeft niet lang na te denken. “Geniet vooral van wat je doet. Laat je inspireren, maar voel geen druk. Doe het vanuit plezier. Dat vergeet ik zelf soms ook, omdat je in het professionele leven vaak met presteren bezig bent. Maar uiteindelijk is dat de kern: plezier.”

Of ze nu zingt, acteert of coacht: Hanneke straalt kracht en zachtheid tegelijk uit. Ze raakt mensen met haar stem, met haar woorden, en met haar aanwezigheid. Ze kiest haar eigen pad, steeds opnieuw, met moed en kwetsbaarheid. En juist daarin zit haar grootste kracht.

Zoals ze zelf zegt: “Ik weet dat ik soms onzeker ben, maar eigenlijk ook weer niet. Want ik weet gewoon dat ik sterk genoeg ben.”