De 33-jarige Britt Scheltens is opgegroeid in de Achterhoek, maar verhuisde naar Amsterdam voor de toneelschool. Wie haar leert kennen, ontdekt al snel dat achter die nuchtere introductie een enorm hart schuilt: een creatieve ziel die leeft voor verbinding, troost en liefde. Britt is actrice, theatermaker, danseres, trainingsacteur en bovenal een mens die alles wat ze doet doordrenkt met liefde en aandacht; in haar werk, in haar spel en in de manier waarop ze anderen ziet en hen raakt.
De eerste vonk
Theater kwam niet zomaar in haar leven. Als kind begon ze met dansen, totdat het Jansstheater langzaam uitgroeide tot een musicaltheaterschool. “Je kreeg toen theaterles, muziektheaterles, zangles en dus toneellessen,” vertelt Britt. Pas later, toen ze op de toneelschool zat, herinnerde ze zich dat ze als kind eens diep geraakt werd door een filmscène. “Ik zag een scène en ik was er heel erg door geraakt. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat het niet echt was. Dus dat het kennelijk iets is wat je als mens kan doen: je speelt iets, en andere mensen kijken daarnaar en voelen van alles mee. En toen wist ik dat ik dát wilde doen in mijn leven.”
Alsof die jeugdige ingeving later pas de sleutel werd. “Ik geloof dat ik me hier wel erg thuis voel,” zegt ze met een zachte glimlach.
Spelen is vrijheid
Wat theater voor haar betekent, omschrijft ze met een schitterende helderheid. “Ik hou gewoon heel erg van spelen. Soms voel ik me, als ik speel, tegelijkertijd supervrij en helemaal aanwezig, in control, en alsof ik alles kan doen wat ik maar wil. Uiteindelijk is mijn doel altijd om mensen te raken. Ik geloof echt dat als we ons allemaal durven laten raken, we dan openstaan, waardoor we verbinden met elkaar en ontdekken dat er al zoveel liefde in de wereld is. Daar draag ik heel graag aan bij.”
Voor Britt is spelen dus een manier van leven, een manier om liefde te verspreiden en een manier om mensen eraan te herinneren dat ze niet alleen zijn. Een voorstelling van haar eigen leven, wat zou dat zoal inhouden? Zonder aarzeling weet ze daar antwoord op te geven: “Oh, het zou sowieso een tragikomedie zijn.”
Dan glimlacht ze, puur omdat het haar aan zoveel doet denken. “Ik heb ooit gedacht om iets te gaan schrijven, omdat ik echt denk: hoe vervelend, hoe pijnlijk en hoe ellendig het soms ook is; er is altijd iets waar je op kan terugvallen. Ik hou gewoon heel erg veel van mensen en van het leven, om niet te vergeten hoeveel liefde er is.”
Het zou een voorstelling zijn die alles omtrent haar vangt: haar menselijkheid, haar kracht om zowel het donker als het licht te omarmen, haar zoektocht naar schoonheid in de gebrokenheid, ondanks de overvloed aan liefde die ze in zich heeft.
Verpleegkunde: het fundament van menselijkheid
Voordat Britt de toneelschool binnenstapte, studeerde ze verpleegkunde. En ook dat was geen toeval. “Ik ben verpleegkunde gaan studeren omdat ik zoveel van mensen hou en zo benieuwd ben hoe ze werken en wat hen tot mens maakt. Tijdens mijn psychiatrieperiode hield ik zoveel van de mensen die daar zaten. Dan dacht ik: wat maakt nou dat jij hier zit en dat ik jou zogenaamd moet begeleiden of verzorgen of helpen? Wat is nou echt het verschil tussen ons? Eigenlijk is er niet zo’n heel groot verschil. Wat ik daarvan meeneem, is dat ik in elke rol die ik speel vecht voor de persoon die dat is. Omdat wij alles kunnen zijn en het soms van toeval en geluk afhangt welke kant je leven opgaat. En dat er niks mis is met mensen die afwijken. We zijn allemaal mensen. Momenteel ben ik in de serie Medisch Centrum West als verpleegkundige te zien. Grappig dat ik daar het leven speel dat ik gehad zou hebben als ik niet naar de toneelschool was gegaan. Toch voelde de overstap naar de toneelschool voor mij als het beste besluit ooit.”
Die blik, dat diepe mededogen, draagt ze mee in al haar rollen en in alles wat ze maakt.
Troost in kunst
In 2020 studeerde Britt af met haar eigen troostkomedie, geregisseerd door Sytske van der Ster. Troost als kern van kunst: zacht, maar krachtig. “De kracht van troost is dat je je eerst mag herkennen in iets wat pijnlijk is, en dat dat heel helend kan werken. Niet omdat je dan klaar bent of niks meer hoeft te doen, maar omdat er in acceptatie ook heel veel kracht zit. En dat je dan tot nieuwe inzichten kan komen. Voor mij hoeft kunst niet alleen maar te confronteren, het mag ook troostrijk zijn en daardoor weer moed geven om verder te gaan.”
Het is precies wat ze belichaamt: een kunstenaar die mensen ziet, hen herinnert dat ze niet alleen zijn, en die met zachtheid kracht geeft.
Dankbaarheid en liefde
Als Britt terugdenkt aan haar docenten en regisseurs, komt er dankbaarheid boven. Over Sytske van der Ster is ze vol lof: “Ze is heel bemoedigend, met mega veel liefde. Ze heeft me veel ja’s gegeven. Ze zei bij alles: ‘Ga maar verder, schrijf maar meer over dit, vertel nog eens over dat.’ Hierdoor is alles eruit gekomen wat erin zat.”
Over de docenten van De Trap: “Die zitten echt zo erg in mijn hart. Het zijn zulke gepassioneerde, gedreven mensen. Thuiskomen en tegelijkertijd een schop onder mijn reet. Soms iemand die zei: ‘Je laat eigenlijk nog niks zien, waar is de rest?’ En dan dacht ik: oh, je wil de rest? Nou, dat kan je krijgen. En dan weer stappen zetten. Ik ben superblij dat ik ben gegaan.”
Ook haar vrienden vergeet ze niet. “Natuurlijk hebben mijn vrienden me enorm geholpen en een enorme impact gehad. Zonder hen had ik hier niet gestaan..”
Rouw en liefde
In Rouwrave stond Britt als actrice op de vloer van een bijzondere geregisseerde rave: een kruising tussen uitgaansleven en theater. Daar werd het publiek uitgenodigd om stil te staan bij verlies, te voelen wat rouw is en het uiteindelijk dansend weer los te laten op de kracht van de beat. Voor Britt betekende dit vooral spelen in een concept dat door anderen was gemaakt. Heel anders was dat bij haar eigen voorstelling Uitvlucht, een troostkomedie die zij zelf schreef en waarin ze haar eigen ervaringen verwerkte. “Rouw is niet altijd even makkelijk om mee te zijn. Maar er zit niks anders op dan daar doorheen te gaan en te voelen wat het is. Het is rauw, het is pijnlijk, en soms slaat het je ineens in je gezicht. En toch, rouw is eigenlijk ook liefde. Het is liefde die geen plek meer vindt, liefde die niet weg kan. Dat vind ik een troostende gedachte.”
Wat haar het meest raakte, was hoe na afloop toeschouwers hun eigen verhalen durfden te delen. “Dat vond ik echt het grootste compliment: dat mensen hun eigen ervaring van verlies of liefdevolle herinneringen aan wie ze moesten denken, met elkaar deelden. Dat ze bij hun eigen gevoel mochten komen.”
Dankbaarheid naar het leven
Wat zou Britt op dit moment tegen haar ouders willen zeggen? Haar antwoord is eenvoudig en hartverscheurend mooi: “Tegen mijn ouders sowieso bedankt, bedankt en nogmaals bedankt dat ik hier ben. Zonder hen was ik hier niet. Dat zij mij dit leven hebben gegeven, vind ik wel echt het grootste geschenk. Dat ik daarnaast zo oneindig veel van mensen kan houden, dat heb ik ook geleerd van hen. Omdat ik zo van ze hield.”
Zelf vindt ze humor ook één van de belangrijkste dingen. “Ik vind: je bent goed genoeg en je bent oké. Je mag helemaal jezelf zijn. Je mag spelen, dingen maken, plezier hebben. Heb lol! Absoluut, heb lol.”
De essentie van Britt
Bij Britt zie je het overal terug: in haar spel, in haar woorden, in de manier waarop ze naar anderen kijkt. Alles wat zij maakt, komt echt vanuit haar hart en straalt alleen maar liefde uit. Dat maakt haar niet alleen een bijzondere actrice en theatermaker, maar vooral een prachtig mens. Precies dát is Britt: liefdevol, levendig, krachtig en kwetsbaar tegelijk. Een mens die speelt, raakt en troost geeft, en die ons allemaal herinnert dat we niet zo verschillend zijn. “We’re all human after all.”
Meer over Britt is via onderstaande link in haar act profiel terug te vinden:
Reactie plaatsen
Reacties