Ze werd geboren in Amsterdam, groeide op in Amersfoort en woont inmiddels al jaren in Zeist. Toch lijkt Rowen de Heij vooral thuis te zijn in woorden, verhalen, absurditeiten, stiltes en schaterlachen. Ze is een verhalenverteller in de zin van comedian, dichter, theatermaker, creatieveling en binnenkort officieel docent Nederlands NT2. Bovenal is ze iemand die het leven durft te vangen zoals het komt, met alle pijnlijke en ongemakkelijke momenten erbij.

Een leven met theater: niet gepland, maar onvermijdelijk

Voor Rowen was de weg naar het theater geen rechte route. Haar pad bestond uit toevalligheden, nieuwsgierigheid en een enorme liefde voor creativiteit. “Mijn moeder vond dat soort dingen ook altijd al leuk, en ik had vrienden met dezelfde interesses,” vertelt Rowen. “Toen ik 25 was, ben ik vrijwilliger geworden bij De Parade. Dat was echt superleuk! Het voelde niet alsof ik ineens in het theater rolde, het zat gewoon altijd al een beetje in mijn leven.”

De daadwerkelijke stap naar het podium kwam pas in 2019, toen ze zich inschreef voor een comedycursus. Zonder duidelijke reden, maar met een helder gevoel dat ze dit moest proberen. “Ik weet eigenlijk niet eens meer precies waarom ik ermee begon. Ik vond het gewoon echt leuk om te doen, en dat bleek ook zo te zijn. Ik vond het doodeng, maar óók verslavend.”

Ze beschrijft haar eerste optredens als intens, spannend en tegelijk onvergetelijk. “Tijdens die eerste shows zat mijn adem echt in mijn keel. Ik ademde heel hoog van de spanning, echt alsof ik zou kunnen opstijgen. Opeens stond ik daar, en mensen begonnen gewoon om mij te lachen. Dat was echt kicken, alsof er iets in mij ontwaakte.”

Comedy als spiegel

Rowen maakt je aan het lachen, maar schuwt nooit het ongemakkelijke. “Ik haal mijn inspiratie vaak uit persoonlijke ongemakken. Dingen waar ik zelf tegenaan loop, daten bijvoorbeeld, of mijn eigen onzekerheden. Die probeer ik dan op zo’n manier te vertellen dat ze ook grappig worden. Of zelfs absurd. Dan kan ik er zelf tenminste ook om lachen.”

Lachen is bij haar nooit oppervlakkig. Het is een manier van verwerken, verbinden en vooral: niet alleen zijn. “Ik denk dat herkenning daarin heel belangrijk is. Dat iemand denkt: ‘O ja, ik ben dus niet de enige die zich zo voelt.’ Je lacht samen, en ergens maakt dat het lichter. Ik geef met gemak een persoonlijkheid aan mijn lichaamsdeel, alsof het een karakter is met eigen emoties. Het is absurd, maar ook bevrijdend tegelijk. Je lacht erom en ineens voelt het allemaal minder beladen.”

De dichter die tussen de regels leeft

Waar comedy haar stoere, extraverte kant naar boven brengt, is poëzie haar zachte, gevoelige bedding. Daar laat ze zien hoe oprecht Rowen werkelijk is. “Met comedy ben ik dapperder, meer luid en uitgesproken. In mijn gedichten toon ik iets anders: mijn zachtere kant en mijn binnenwereld. Dat is soms eigenlijk spannender dan comedy, omdat ik dan echt mijn innerlijke wereld blootleg.”

Ze geniet van de gelaagdheid die taal haar biedt; van de beelden die ontstaan als je even niet bang bent voor de stilte tussen de woorden. Rowen begon ooit een prachtig initiatief: het schrijven van iemands levensverhaal in diens eigen vertelstijl. Als een soort literaire gedaante kroop ze in het hoofd van de ander en zette diens stem op papier. “Ik vond het geweldig om mensen te interviewen over hun leven, en dan probeerde ik echt in hun taal, hun ritme te schrijven, alsof zij het zelf vertelden. Het was magisch om dat te doen.”

Hoewel het project uiteindelijk strandde, liet het iets belangrijks zien: Rowens natuurlijke vermogen om te luisteren, te vertalen en te voelen.

Taal als kompas: van podium naar klaslokaal

In juli 2025 zal Rowen officieel docent Nederlands als tweede taal zijn. Dat voelt precies goed. “Ik heb jaren geleden al eens vrijwilligerswerk gedaan als taalondersteuner. Dat vond ik toen eigenlijk al heel leuk, maar ik had toen gewoon het geld niet om de opleiding te doen. En nu dacht ik: dit is het moment. Ik houd van taal, ik houd ervan om mensen te helpen en te verbinden. Ik vind het ook fijn dat dit werk sociaal betekenisvol is; meer dan bijvoorbeeld lesgeven op een middelbare school.”