Met een gemiddelde van 11 punten per wedstrijd laat Naomi Mabanza haar spel bij BV Leeuwarden zien met plezier en onverzettelijkheid; maar cijfers vertellen slechts een deel van haar talent. Wie Naomi ziet spelen, ziet niet alleen een geweldige speelster, maar ook iemand die het spel voelt, begrijpt en vormgeeft aan wat sport werkelijk kan zijn.

“Ik hou ervan dat ik met mijn team heel goed ben eigenlijk, dat ik goed met mijn team kan samenwerken,” vertelt Naomi. “Je hoeft alles niet eigenlijk alleen te doen. Ik vind het gewoon fijn dat je er niet alleen voor staat.”

Basketbal is voor Naomi niet slechts een spel; het is een veilige plek, een thuishaven waarin ze mag zijn wie ze is, waarin ze zich gezien en gedragen weet door haar team. Ze speelt niet voor haarzelf, maar met en door anderen, en daar schuilt haar kracht.

Van turnen naar het basketbalveld

Haar sportieve reis begon niet met een bal, maar met een mat. Naomi zat als jong meisje op turnen, maar iets aan basketbal, dat via haar zussen Plamedie en Merveille haar leven binnenkwam, trok harder aan haar dan welk radslag dan ook ooit had gedaan. “Mijn zussen zaten al vijf jaar op basketbal. En ik kwam elke wedstrijd na mijn turntrainingen naar hen kijken. Op een gegeven moment vond ik turnen gewoon niet meer leuk. Toen heb ik gewoon gezegd: ik wil basketbal wel eens proberen, en ja, nu wil ik er ook echt niet meer mee stoppen.”

Wat begon als nieuwsgierigheid, werd al snel een roeping. Nog voor ze haar eerste echte stappen had gezet in de onder 10, werd haar talent al herkend; ze sloeg een leeftijdsgroep over en maakte direct de sprong naar de onder 12. “Na mijn eerste training werd ik meteen apart genomen. De coach zei tegen mijn vader: we zien heel veel potentie. Ik denk niet dat de onder 10 op haar niveau is, en toen mocht ik direct beginnen bij de onder 12. Dat was een hele grote sprong, maar ook heel leuk.”

Groeien met familie, leren met liefde

Naomi groeide op in een familie waarin sport en support hand in hand gingen. Haar zussen speelden al op hoog niveau, en één seizoen lang stond ze zelfs samen op het veld met één van hen; een jaar dat veel indruk op haar maakte. “Met mijn zus heb ik nog in hetzelfde team gespeeld. Zij speelde echt veel hoger dan ik, maar ik heb zoveel van haar geleerd tijdens dat seizoen. Het was bijzonder om haar aan mijn zijde te hebben.”

Maar het waren niet alleen haar zussen die haar inspireerden; ook Dimitri Maconda, voormalig speler van Aris Leeuwarden en LWD Basket, speelde een belangrijke rol in haar ontwikkeling. “Hij is echt mijn voorbeeld geweest. Hij gaf me tips, zoals: ‘Speel gewoon zoals jij het wil, wees jezelf. Je hoeft je niet te veranderen voor anderen.’ Dat is iets dat ik altijd bij me draag.”

Ze herinnert zich hun gesprekken voor en na trainingen, de blikken over het veld, het vertrouwen dat hij haar gaf. “Hij is altijd voor mij geweest, en hij hielp me niet alleen met tips over het spel, maar gaf me ook het gevoel dat ik er mocht zijn. Dat ik goed genoeg was, gewoon zoals ik ben.”

Een seizoen van lessen en leiderschap

Het afgelopen seizoen was allesbehalve vlak. BV Leeuwarden kende een moeilijke start; het team liep stroef, de verbinding ontbrak, en dat raakte Naomi diep. “We speelden niet echt meer als team. Je voelde het gewoon, dat het niet liep. We misten de band, de samenhang.”

Naomi zou Naomi niet zijn als ze niet bleef geloven. Het team voerde een open gesprek met coach Winand Draaisma, die al vijf jaar een vaste waarde is in haar basketbalbestaan. “We hebben gewoon met elkaar gezeten, en onze coach zei: ‘Als er dingen zijn, kunnen jullie altijd met ons komen praten.’ Dat moment heeft echt iets veranderd. Daarna konden we weer goed communiceren en zijn we weer als team gaan spelen.”

Coach Winand is voor Naomi veel meer dan een trainer; hij is een mentor, een vertrouwenspersoon, een luisterend oor dat haar blijft dragen, juist op de momenten waarop het moeilijk is. “Hij heeft mij echt geholpen om mijn zelfvertrouwen te vinden. Ik had daarvoor niet echt goede connecties met coaches, maar bij hem voelde ik me gezien. Als ik een slechte wedstrijd heb, stuurt hij een appje: ‘Hé, het is oké.’ Dan praten we erover. Dat helpt me enorm.”

In haar jonge carrière heeft Naomi al bijzondere wedstrijden meegemaakt. De overwinning tegen ZAC Zwolle met 122-16 was niet alleen historisch, maar ook een voorbeeld van sportieve klasse. “We stonden al 70-0 toen we hoorden dat ze net pas samen waren als team. Dus hebben we het rustig aan gedaan. Het werd meer een oefenwedstrijd; we hebben hen ook laten spelen en zelf spelletjes geoefend. Het ging niet om de score, maar om het spel.”

Natuurlijk waren er ook de wedstrijden als supporter, onder andere bij Aris tegen Zorg & Zekerheid Leiden; een wedstrijd die haar op het puntje van haar stoel hield. “De laatste wedstrijd van de play-offs tegen Leiden was echt zó spannend. Er was een call van de scheidsrechter waar wij het helemaal niet mee eens waren, dat blijft je wel bij.”

De toekomst

Hoewel Naomi haar hart heeft verpand aan BV Leeuwarden, droomt ze ook van grotere podia. De ambitie is duidelijk; haar vizier staat gericht op clubs als Landstede Zwolle of Donar Groningen. “Ik wil het liefst bij Zwolle spelen, en anders bij Donar. Vrienden van mij hebben daar selecties gedaan en ze zeiden dat het echt wel iets voor mij zou zijn. Dus daar denk ik veel over na.”

Naomi Mabanza is niet zomaar een basketbalspeelster; ze is een verhaal van groei, liefde, wilskracht en warmte. Ze is een voorbeeld van wat er gebeurt als talent wordt gezien, gekoesterd en aangemoedigd. In haar spel leeft het verleden van haar familie voort, de lessen van haar coach, de woorden van een broerfiguur, en de diepe overtuiging dat je pas echt wint, als je het samen doet.