In de Brabantse hoofdstad woont een moeder en zoon die beschikken over een enorme passie voor basketbal. Een krachtig duo, verbonden als familie, maar bovenal door hun liefde voor het spel. Dit is het verhaal van Hanneke van Raaij en haar 11-jarige zoon Tijn.

Hanneke’s roots in het basketbal

Voor Hanneke begon het allemaal op de tribunes, als jong meisje, kijkend naar haar moeder die speelde bij JRC Boxtel, en later bij Nashua Den Bosch. “Ik ben zelf, denk ik, gaan basketballen toen ik zeven was, bij BV Schijndel,” vertelt ze met een glinstering in haar ogen vol herinneringen. Daar begon het echte werk, al snel gevolgd door selectietrainingen voor het Zuid-Nederlands team. “In 1998 zat ik in dat team, toen was ik ongeveer 14 jaar. We gingen altijd naar Elst, naar de NBB Basketball Camps. Vijf jaar lang, elke keer topsportkamp.”

Wat ze daar leerde? “Enorm veel!” beaamt Hanneke. “Training van mensen als Erik Braal, Dan Gadzuric, Irene Sloof en Thomas Rooijakkers. Hij heeft me nog gecoacht bij PSV Almonte in de Eredivisie.” Zoals zovelen in de sport het kennen, werd Hannekes volgende stap in de Eredivisie abrupt onderbroken. “In januari 2001 raakte ik geblesseerd; mijn schouder ging uit de kom. Dat was het einde van dat seizoen.”

Toch gaf ze het spel nooit op. “Bij GEMBO in Antwerpen trainde ik mee tijdens mijn stage, en daarna ben ik bij JRC Boxtel in de Promotiedivisie gaan spelen. Vijf fantastische jaren waren dat; met kampioenschappen, spelen in de hoofdklasse, en terugkomen in de Promotiedivisie. Dat waren echt een van mijn favoriete basketbaljaren.”

Basketbal werd méér dan een sport. Het werd een spel waarin verbinding eveneens centraal stond. “Ik heb mijn beste vriendin leren kennen via basketbal. We zijn nu al bijna 27 jaar vriendinnen. We speelden tegen elkaar, zaten samen in het Zuid-Nederlands team. Ze leerde zelfs haar man kennen op het NBB-kamp!”

De opmars van Tijn

Tijn, Hanneke’s jongste zoon, vond het basketbal op zijn eigen manier. “We waren op vakantie,” lacht Hanneke, “en ineens zag hij een basket en zei: ik wil basketballen!” Zo kwam Tijn bij Black Eagles terecht. “In de onder 10 begon ik,” vertelt hij zelf. “Het was superleuk. Ik heb er drie jaar gespeeld, ben ook kampioen geworden in 2024, en heb heel veel geleerd. Vooral van coaches Julian Vissers en Quinten Panday heb ik veel geleerd. Ze gaven me zelfvertrouwen, want als ik iets fout deed, legden ze het goed uit waardoor ik het begreep.”

Zijn echte doorbraak kwam dit seizoen. Zijn eerste jaar bij Heroes Den Bosch onder 12, en wat voor jaar was dat! “Het ging beter dan ik had gedacht,” vertelt hij. Zo goed zelfs dat hij met zijn team de halve finale van het Nederlands kampioenschap bereikte. Die Final 8 was intens. “Hoe dichterbij de finale, hoe zenuwachtiger ik werd,” bekent hij. “Mama zei altijd dat zij zenuwachtiger was dan ik,” lacht hij. In die halve finale gaven ze alles tegen MBCA; een seizoen om nooit te vergeten.

Zijn moeder ziet het met liefde aan. “Hij is vrij introvert,” zegt ze, “maar op het veld laat hij zien wie hij echt is. En die motivatie zegt veel. Hij gaat altijd door op het veld, ook buiten; in de regen en in het donker. Hij staat op het veld; vier keer in de week trainen, en op dinsdag staat hij nog drie uur extra op het veld. Als hij om 10 uur naar bed moet, doet hij eerst nog zijn oefeningen. Als hij ergens voor gaat, dan gaat hij 600%.”

Een buzzer beater, en een droom richting de toekomst

Een van Tijns mooiste momenten dit jaar? “Een buzzer beater tegen Apollo. In overtime, bij 70-70, scoorde ik in de laatste seconde een lay-up. De coach had een play uitgelegd waarin ik de trage verdediger vrij kon lopen. Het heeft gewerkt!”

Zijn toekomst is veelbelovend. Volgend seizoen speelt Tijn bij het onder 14-2 team van Heroes. “Het wordt lastig,” zegt hij eerlijk, “maar het is ook weer een kans om te groeien.” Hanneke vult aan: “Hij groeit, letterlijk en figuurlijk, en hij heeft zo'n intrinsieke motivatie.”

Een gezin van passie, verbinding en prestatie

Wat deze twee mensen zo bijzonder maakt, is de liefde en toewijding die ze uitstralen. In alles wat ze vertellen klinkt de liefde voor het spel, voor elkaar en voor de groei die nog gaat komen. Hanneke hoopt dat Tijn ook leert genieten. “Ik kon dat zelf vroeger moeilijk, maar ik hoop dat hij het spel blijft beleven met plezier.”

Nou, genieten zal hij, want naast de competitie wachtte hem ook avontuur: een internationaal toernooi in Spanje tegen teams uit Litouwen, Parijs en Ierland. Een zoon die zijn kracht vindt in zijn passie, en samen gaan ze op weg naar nog meer prachtige momenten. Zoals Hanneke zegt: “Als hij zo doorgaat, komt er echt iets moois!”