Eerder verscheen er een artikel over haar in Support by Report. Phoenix Stotijn was toen nog een 16-jarige tiener en maakte dat seizoen haar debuut op het hoogste basketbalniveau in Nederland met Triple ThreaT Haarlem. Haar talent en haar status als ruwe diamant spatten van haar spel af. Ze had net haar eerste minuten gemaakt tussen volwassen vrouwen.

Nu, ruim vier jaar later, is Phoenix Stotijn uitgegroeid tot een belangrijke kracht binnen het Nederlandse basketbal. Ze werd international, Europees kampioen met de Orange Lions onder 20 in de B-divisie, maakte haar NCAA-debuut bij de Arkansas Razorbacks en staat aan de vooravond van een nieuw basketbalhoofdstuk bij de Indiana Hoosiers. Ze blijft groeien, toont in alle opzichten veerkracht en beschikt over een brandend vuur dat nooit dooft.

"Triple ThreaT heeft mij gevormd tot wie ik nu ben"

De felle gedrevenheid is nog altijd aanwezig bij Phoenix, maar daaronder ligt inmiddels een solide fundament van zelfkennis, routine en ervaring. “Dat eerste seizoen bij Triple ThreaT op het hoogste niveau,” vertelt ze, “was echt een omschakeling. Er zit een groot verschil tussen jeugd- en damesbasketbal. Alles ging sneller en harder. Het was even wennen, maar ik was vooral heel dankbaar dat ik die kans kreeg.”

Triple ThreaT blijkt een rode draad in haar verhaal. “Die club heeft mij alles geleerd. Ik heb daar de kansen gekregen om te groeien, fouten te maken en mijzelf te ontwikkelen tot de speelster die ik nu ben. Zonder Triple ThreaT had ik dit allemaal niet gekund. Ik ben super dankbaar voor iedereen daar die altijd achter me heeft gestaan.”

De overgang naar het seniorenbasketbal was pittig, maar vormde haar spel op alle fronten. “Ik ben mentaal veel sterker geworden en ik ben volwassener gaan spelen. Ik weet nu veel beter wat ik doe op het veld.”

Spelen voor Oranje

In 2022 zette ze haar eerste grote stap richting het internationale podium. Phoenix werd geselecteerd voor het Nederlands onder 18-team en speelde op het EK voor jeugd in de B-divisie. Een jaar later, in 2023, keerde ze terug op datzelfde podium en blonk ze uit met gemiddeld 15 punten per wedstrijd. “Het is en blijft een eer om voor je land uit te komen,” zegt ze oprecht. “Dat gevoel went nooit. Elke keer dat ik het oranje shirt aantrek, voel ik trots. Het is een droom die telkens weer uitkomt.”

De absolute kroon op haar carrière als jeugdinternational volgde in 2024, toen ze met het Nederlands onder 20-team deelnam aan het Europees kampioenschap in de B-divisie in Sofia. Niet alleen namen ze deel, ze domineerden het toernooi volledig. Phoenix en haar team behaalden de gouden medaille, werden Europees kampioen en promoveerden naar de A-divisie. “Het mooiste moment was eigenlijk elke wedstrijd; hoe we als team speelden, hoe blij we voor elkaar waren. Iedereen gunde elkaar alles. Het was leuk en competitief tegelijk. We waren één geheel. Dat maakt zo’n team zo sterk.”

En toen kwam het moment waarop haar kinderdroom werkelijkheid werd: haar debuut in de hoofdmacht van Oranje, het Nederlands vrouwenbasketbalteam. “Ik was zó blij! Ik was echt supertrots op mezelf. Dat ik geselecteerd werd, voelde als een bekroning op al het harde werk.”

De Amerikaanse droom: Arkansas & Indiana

Phoenix' prestaties in Oranje bleven niet onopgemerkt. Amerikaanse universiteiten meldden zich; Division I-programma’s met stevige reputaties. Uiteindelijk koos ze voor de Arkansas Razorbacks. “Ik had meerdere aanbiedingen door mijn spel bij het Nederlands team,” vertelt ze. “Maar bij Arkansas had ik het gevoel dat ik daar de meeste kansen zou krijgen om mezelf te ontwikkelen.”

Haar eerste jaar in de NCAA was echter niet zonder uitdagingen. “Ik miste de hele eerste helft van het seizoen, dus ik moest tijdens de SEC nog wennen. Toch heb ik er zoveel van geleerd.”

Wat vooral opviel: het verschil in intensiteit en fysieke eisen. “College is mentaal en fysiek veel zwaarder; meer trainingen, meer scouting en meer druk. Iedereen is superatletisch, soms zelfs atletischer. Je moet gewoon tien keer zo hard werken.”

Toch verloor ze haar vertrouwen niet. Integendeel: haar focus verlegde zich. In het voorjaar maakte ze de overstap naar de Indiana Hoosiers. “Indiana heeft een hele sterke reputatie,” legt ze uit. “Ze halen bijna elk jaar March Madness. Ze zijn ook heel goed in het ontwikkelen van individuele spelers, en dat vond ik belangrijk. Tijdens mijn bezoek voelde ik meteen dat het klopte. De staf, de speelsters, de hele sfeer; het is gewoon een goede situatie voor mij.”

Vooruitkijken met vuur

De doelen voor komend seizoen zijn helder. “Ik wil een beter seizoen draaien dan vorig jaar; meer consistent zijn, en met het team: zo ver mogelijk komen in het NCAA-toernooi.”

In alles straalt Phoenix ambitie en discipline uit. Toch weet ze ook precies wie haar gevormd hebben tot wie ze nu is. “Dominique Schemmekes, mijn stiefvader. Hij heeft me altijd getraind, gecoacht en geholpen. Dankzij hem ben ik naar Division I gegaan. Hij is degene die altijd in mij heeft geloofd, zelfs als ik dat zelf even niet deed.”

Nu wil ze die inspiratie ook zijn voor anderen. “Hopelijk inspireer ik jonge speelsters in Nederland. Daar doe ik het ook voor. Ik hoop echt dat basketbal in Nederland groter wordt; bekender en populairder. Er zit zoveel talent.”

Wanneer we haar vragen wat ze zou zeggen tegen de twaalfjarige Phoenix die ooit begon met basketballen in Haarlem, wordt ze even stil. “Blijf hard werken,” zegt ze uiteindelijk. “Alles wat je droomt, is mogelijk.”