Door de jaren heen heeft de 21-jarige Aylin Seker zichzelf niet alleen gevormd als basketbalspeelster, maar vooral als een loyale teamgenoot, gedreven sporter en iemand die plezier voorop blijft stellen. Haar tijd begon als vijfjarig meisje in Hengelo en leidde haar via acht seizoenen bij Jolly Jumpers in Tubbergen terug naar haar vertrouwde basis: Twente Buzzards. Een verhaal over liefde voor het spel, zelfontwikkeling, vriendschap en het terugvinden van plezier.

Begonnen met zwemmen, vervolgens naar het basketbalveld

"Ik moest een sport kiezen," blikt Aylin terug. "Mijn vader zei: misschien is basketbal wel iets voor jou. En er was iets in de buurt, dus ik ging kijken." Ze zat op zwemmen, maar na een kennismaking met basketbal was de keuze snel gemaakt. "Basketbal vond ik toch altijd leuker dan zwemmen, dus toen heb ik zwemmen weggedaan. En toen ben ik gebleven."

Op jonge leeftijd maakte ze haar eerste meters bij Twente Buzzards, waar ze vooral herinneringen koestert aan de sfeer: "Ik weet eigenlijk niet meer hoe het was, maar het was gewoon heel gezellig. Dat weet ik wel." Ze speelde toen vaak samen met Jasmijn de Ceuninck van Capelle, met wie ze jarenlang een hecht duo vormde. "Ik was altijd met Jasmijn in het team, totdat het een beetje coronatijd werd."

Van Hengelo naar Tubbergen: acht seizoenen Jolly Jumpers

In 2015 volgde de overstap naar Jolly Jumpers. "We hadden altijd Rayon-trainingen, en toen werden Jasmijn en ik gevraagd om mee te doen aan het Nederlands kampioenschap," vertelt Aylin. Dat resulteerde zelfs in een titel: "Ik ben ook nog Nederlands kampioen geworden. Toen moest ik de keuze maken: blijf ik in Hengelo of ga ik echt naar Tubbergen? Sindsdien ben ik alleen maar daar geweest."

Aan die periode bewaart ze waardevolle herinneringen, maar het was ook een tijd waarin de druk toenam. "Toen ik 12 of 13 was, vond ik het leuk. Maar hoe ouder ik werd, hoe zwaarder het werd en hoe minder motivatie ik had. Mensen werden beter dan ik, en het team viel uiteindelijk uit elkaar. Toen ben ik ook weggegaan."

Toch zijn de successen onvergetelijk. "Bij de onder 12 zijn we nog kampioen geworden. Die kampioenswedstrijden, of tegenstanders als De Kikkers, dat waren altijd spannende wedstrijden. Tegen Kikkers wonnen we ooit met één punt verschil, en dat blijft je bij."

De terugkeer naar Twente Buzzards: thuiskomen

In 2023 keerde Aylin terug naar waar het ooit begon. "Ik heb echt het gevoel gehad dat ik nooit ben weggeweest," zegt ze met een glimlach. "Ik werd heel goed ontvangen. Ik ken de meesten nog wel, en het team was heel leuk. Nu speel ik in dames 2 en krijg ik af en toe een andere rol. Maar dat is helemaal prima." De sfeer binnen het team is wat haar drijft: "We zijn echt een vriendinnengroep. Iedereen staat voor elkaar klaar, we helpen elkaar. Als iemand iets goed doet, zeggen we het. Als iets beter kan, zeggen we het ook gewoon." Dat onderlinge vertrouwen en de open communicatie maken het team voor Aylin bijzonder. "Wij zijn een team dat tegen kritiek kan, en daar ben ik echt blij mee."

Wat haar spel kenmerkt? "Ik houd van het snellere spel, van het hogere niveau dat ik gewend ben uit Tubbergen. Maar ik vind het ook gewoon leuk om op een zaterdagmiddag hier een balletje te schieten. Winnen is leuk, verliezen hoort erbij, maar ik lig er niet wakker van."

Aylin is nuchter over ambities op het allerhoogste niveau: "Ik ben trots dat ik met meiden heb gespeeld die nu Europees kampioen zijn, zoals Jasmijn. Maar ik wist altijd al dat Oranje er voor mij niet in zat. Ik doe basketbal omdat ik het leuk vind. En nu heb ik het plezier weer echt teruggekregen."

Dat plezier vindt ze ook in de kleinschaligheid van Twente Buzzards. "Na de wedstrijden doen we ook dingen samen, uitgaan bijvoorbeeld. Dat maakt het compleet."

Een seizoen van groei en waardering

Het afgelopen seizoen kende hoogte- en dieptepunten. "We zijn gepromoveerd, dat was mooi. Maar daarna wonnen we niet veel meer. En de laatste paar wedstrijden kon ik niet meedoen door een geïrriteerde pees."

Toch blijft ze positief. "Toen ik twee jaar geleden terugkwam, werden we kampioen. Dat voelde als vroeger. Het team is veranderd, maar met sommigen speelde ik al samen toen ik 10 of 11 was. Dat is wel gelukkig. Ik blijf gewoon bij Twente Buzzards, in mijn eigen team. Ik vind het hier fijn. Misschien dat ik ook nog eens met dames 1 mee ga trainen. Daar leer ik ook weer van."