Een dubbelshow in Manifesto groeide uit tot een doorlopende beleving van vakmanschap, samenzang en onverdeelde toewijding aan het lied. Robby Valentine opende de avond met een anderhalf uur durende set waarin zijn vocale bereik en podiumbeleving onmiddellijk de toon zetten. Zijn stem klonk krachtig en zuiver, maar vooral doorleefd; hij wisselde soepel tussen zang, toetsen en gitaar en gaf elk nummer de ruimte om door te komen. Niet alleen in de grote uithalen, maar juist in de kleine fraseringen liet hij horen hoe muziek dichtbij kan komen. Het publiek gaf zich er graag aan over en liet zich moeiteloos meevoeren in de wereld die hij schetste.
Daarna nam Maria Catharina het podium over met een eigen uur waarin warmte en verhaalkracht te voelen was. Zij zong met een open hart en met een helder gevoel voor wat een lied nodig heeft. In elk nummer klonk een gedachte door die verder ging dan de tekst; in haar frasering en stiltes was te horen hoe nauwkeurig zij de spanning opbouwde en weer losliet. Samen ontstond er één prachtige boog die van gedreven power naar tastbare nabijheid voerde. Foto: Tempus Fugit Pictures
Wat deze avond bijzonder maakte, was de manier waarop alle musici samen één klank vormden. Inge Rijnja gaf met haar backingvocals richting aan de overgangen. Tegelijkertijd waren Robby Valentine en Maria Catharina elkaars backingvocal. Op de momenten dat de drie stemmen zich verstrengelden, leek het alsof de muziek in één beweging bewoog. Onder die samenzang lag een fundering die het geheel op bijzondere wijze tot leven bracht. Drummer Mark van Reusel speelde met een combinatie van precisie en muzikaliteit, en met gitarist Paul Coenradie en bassist Luuk van Gerven voegden een kracht toe die de intensiteit optilden. Hun spel was nooit louter achtergrond, maar een tweede vertelstem die exact wist wanneer te fluisteren en wanneer te spreken.
Juist die verwevenheid is de reden waarom je dit optreden zou moeten bezoeken. De beleving van Robby Valentine weergeeft de vergroting van de betekenis van de liedjes. De kracht van Maria Catharina is doelgericht; zij bouwt spanning op met stilte en richting en nodigt eveneens het publiek uit om hetzelfde te voelen. De samenzang van Inge Rijnja tilt de melodieën op zonder ze te overbelichten, zodat de kern van elk lied intact blijft. Het ritmesectie draagt dit alles met een vanzelfsprekende souplesse die je zelden zo dienstbaar en toch uitgesproken hoort. Daarbij biedt Manifesto precies de juiste nabijheid: je voelt hoe dynamiek in een ruimte kan weerklinken.
De energie, de stiltes, het applaus en de kleine momenten ertussen vallen op hun plaats alsof ze al jaren op dit podium thuishoren. Dat maakt de avond niet alleen gedenkwaardig, maar ook liefdevol: liefde voor het lied en voor het publiek dat zich in vertrouwen laat meenemen. Precies daar voel je waarom deze voorstelling de moeite waard is: zij raakt hoofd en hart tegelijk en laat een spoor na dat nog even met je meeloopt wanneer je Manifesto weer verlaat. In deze samenstelling en in deze zaal groeide de muziek uit tot precies dat wat je hoopt te vinden wanneer je een concert bezoekt: een onvergetelijke ervaring die even groots als dichtbij voelt.
Reactie plaatsen
Reacties