Wat gebeurt er als je jezelf de tijd geeft om stil te vallen, te luisteren en te dwalen? Als je de ruimte opzoekt, ver weg van verwachtingen, en opnieuw gaat voelen waar het eigenlijk om draait? In de reis van Hedwig van Leuven vervagen grenzen; tussen fictie en werkelijkheid, tussen publiek en performer, en tussen binnen- en buitenwereld. Ze maakt theater dat je niet alleen ziet, maar beleeft. Muziek die niet in een hokje past, maar je zachtjes bij de hand neemt. Wie is de vrouw achter deze werelden die zo subtiel, maar onuitwisbaar binnenkomen?

“Ik hoefde niks, maar ik kon alles”

Het is een zin die blijft hangen. Gesproken door een vrouw die zichzelf tijdens een soloreis door Frankrijk opnieuw uitvond, met enkel een ukelele, een camper en een hoofd vol verwarring en verlangen. “Mijn relatie ging uit na tien jaar. Ik moest er echt even op uit, even ontdekken wie ik zelf was,” vertelt Hedwig met de openhartigheid die haar zo typeert.

Ze had nooit gedacht dat uit iets dat zo verdrietig begon, iets heel moois zou kunnen ontstaan. “Het was echt een geschenk aan mezelf,” zegt ze, terugkijkend op die reis die het begin werd van een nieuw muzikaal hoofdstuk. “Dat hoop ik dat andere mensen ook mogen ervaren; dat op het laagste moment iets kan ontstaan dat anders nooit had bestaan.”

Met haar ukelele in de hand en een hart vol indrukken begon ze te schrijven. Over de bergen, de zee, het alleen zijn, maar ook over de schoonheid van verveling. “Gewoon een dag lang vanuit mijn bus naar de zee staren. Dat is zo’n cadeautje aan jezelf, want in die leegte komt creatie.”

“Ik ben liever lang naïef en gelukkig”

De woorden zijn ontwapenend. Ze zegt het met een oprechte glimlach. Want naïviteit, bij Hedwig, is geen zwakte; het is een bewuste keuze. “Ik word dan liever een keer teleurgesteld dan dat ik mijn hele leven in angst leef. Ik wil uitgaan van het goede in de mens.”

Het typeert de manier waarop zij naar de wereld kijkt, en dus ook hoe ze kunst maakt. Haar immersieve projecten zijn geworteld in vertrouwen, nabijheid en het doorbreken van conventies. “Op veel festivals moet je je jas in een kluisje doen. Dan ontstaat er al een sfeer van wantrouwen. Ik hang hem liever aan een kapstok, in het vertrouwen dat hij er straks nog hangt.”

“Het was altijd al muziek en theater. Ik zag mezelf niks anders doen”

Het is een liefde die begon op jonge leeftijd, tussen de Spice Girls en familiereünies in. “Mijn moeder komt uit een gezin van dertien kinderen. Op de reünies werden stukjes opgevoerd. Ik vond het fantastisch, en dat voelde heel veilig,” vertelt ze. “Ik vroeg op verjaardagen zelfs of ik een liedje mocht zingen. Ik wilde altijd iets laten horen, iets brengen.”

Die kinderlijke drang naar expressie kreeg vorm via zanglessen, amateurtoneel, piano en uiteindelijk een plek aan het conservatorium. “Ik dacht altijd: ik wil iets met zingen doen. Toen ontdekte ik dat je ook een opleiding kon doen waarin je én theater én zang kon combineren. Dat werd Fontys. Ik heb daar de tools gekregen om mijn stem te besturen en om ervoor te zorgen dat ik hem niet kwijtraak.” Bovenal kreeg ze daar de bevestiging.

“Ik had iets nodig om over te schrijven”

Na het conservatorium voelde Hedwig dat de musicalwereld, hoewel het boeiend was, niet volledig bij haar paste. “Ik had vier jaar lang gedrilde audities gedaan, maar ik voelde aan alles: dit klopt niet.” Dus begon een zoektocht; naar een eigen stem, een eigen vorm en een eigen manier van vertellen.

Via festivals, waar elektronische muziek en theater elkaar ontmoetten, ontdekte ze het immersieve theater. Theater waarin het publiek geen passieve toeschouwer is, maar een deelnemer aan de wereld die gecreëerd wordt. “Waarom zou je buitenlucht niet gebruiken als decor? Waarom zou je de ruimte niet integreren in je verhaal?”

Ze volgde de Master of Music, en daarna de master Performing Public Space. “Daar zat ik ineens tussen fotografen, architecten, dansers en theatermakers van over de hele wereld. Samen dachten we na over hoe je publieke ruimte kunt inzetten om kunst en verhalen te brengen. Dat was echt magisch!”

“Het genre? Je moet het eigenlijk gewoon luisteren”

Wie haar muziek hoort, wordt ondergedompeld in een droomachtige sfeer. “Droomachtige Franse folk” wordt het soms genoemd, al aarzelt Hedwig bij zo’n duidelijke label. “Muziek laat zich moeilijk vatten in een genre, vind ik, tenzij het heel erg op iets lijkt. Ik wil niet iets nadoen. Ik wil echt iets van mijzelf maken.”

Ze speelt veel akoestisch, met ukelele, lichte melodieën en melancholische poëzie. De Franse taal speelt hierin een grote rol. “Ik luister veel Franse muziek, vertaalde teksten om de taal te leren, want taal is cultuur en Franse teksten hebben zo’n andere sfeer. Dat wilde ik ook kunnen.”

Die wens bracht haar uiteindelijk naar Montpellier, waar ze lessen volgde aan de universiteit, mensen ontmoette en Frans sprak op een niveau waarvan ze nooit had gedacht dat ze het kon bereiken. “Met die creatieve lessen ben ik gewoon nummers gaan schrijven. Dat was zo bevrijdend.”

“Ik wilde het romantische beeld van wildkamperen onderuithalen”

Uit die reis ontstond een voorstelling; over de schoonheid en de kneuterigheid van wildkamperen. Over het praktische geklungel, de koude ochtenden, de onverwachte ontmoetingen met wilde zwijnen. “Op Instagram ziet alles er zo mooi uit, maar ik wilde juist dat tragikomische laten zien.”

Het is kenmerkend voor Hedwigs werk: dichtbij, echt en menselijk. “Immersief theater laat mensen even vergeten dat ze kijken. Ze zijn er gewoon bij.”

“Verbreed je horizon”