Van een vrouw die het leven vormgeeft op het toneel en op papier

Inge Sonderen is het soort mens dat je niet snel vergeet: warm, intens en altijd met een diepe liefde voor de rafelranden van het leven. Het zijn de kleine, menselijke momenten waarin zij de grootse verhalen vindt en schrijft. Zoals ze zelf zegt: “Ik portretteer graag de doorploeterende mens.” Foto: Roeltje van de Sande Bakhuyzen

Een jeugd vol spel en verlangen

De liefde voor theater begon waar veel grote verhalen ontstaan: op zolder. Inge speelde er eindeloos scènes na, verkleed als haar favoriete personages. Een fantasiewereld die al snel serieus werd toen ze op haar twaalfde auditie deed voor de jeugdtheaterschool. “Ik was zó zenuwachtig,” herinnert Inge zich. “Ik was bang dat ze me niet goed genoeg zouden vinden, maar aan het eind van het weekend zeiden de docenten: ‘Weet je, Inge, wat ik zo goed vond? Je ging iedere keer door en je probeerde het opnieuw.’”

Dat ene compliment zette iets in gang. “Vanaf toen ging ik elke zaterdag, en ik heb geen enkele les gemist. Het was zo’n fijne plek, met gedisciplineerde docenten en gelijkgestemde mensen. Op mijn middelbare school was weinig aandacht voor kunst en cultuur; dit was mijn uitlaatklep.”

Ze volgde de opleiding Theaterdocent in Leeuwarden, waar ze niet alleen leerde over theater, maar ook over zichzelf. “Ik kwam erachter dat ik geen docent wilde worden. Ik wilde spelen. De spellessen vond ik het leukste; daar gebeurde het.” Later volgde ze intensieve trainingen bij onder anderen Jo Kelly, Elisabet Sevholt en in de technieken van Meisner en Stanislavski. Dat was transformerend. “Het was meer dan acteren. Het was een persoonlijke reis. Wie ben jij precies? Hoe werkt jouw lichaam, jouw instrument als acteur? Wat neem je mee aan gevoel en hoe gebruik je dat? Dat heeft me zoveel gebracht.”

Hotel Wonderland, een immersieve droom

Een van haar meest intense theaterervaringen was in Hotel Wonderland, een immersieve productie. “De spannendste, meest innovatieve, directe, ongelooflijk explosieve manier van theater maken die er bestaat.” Drie uur lang was ze als personage in beweging, met het publiek om haar heen. “Ze zitten letterlijk op je huid. Het voelde alsof je in een filmset leeft, maar dan met publiek er middenin. Elke avond was anders; magisch!”

De liefde voor het scenario

Naast acteren schrijft Inge scenario’s, en met succes. Haar eerste script Op Tijd Terug werd in 2022 direct genomineerd voor de Zilveren Krulstaart. “Dat was zó bijzonder. Ik had het totaal niet zien aankomen. Het ging over tijdreizen en dat was technisch complex. Het was mijn eerste script, en meteen erkenning krijgen van vakgenoten; dat gaf vertrouwen.”

Het werd nog bijzonderder. Met de Telefilm Project Herbert, die ze samen met haar collectief schreef, werd ze genomineerd voor een Gouden Kalf voor Beste Scenario. “De regisseur stuurde een bericht: ‘Nominatie Beste Scenario.’ Ik dacht: ze maakt een grap. Maar het klopte. Ik zat op dat moment met familie aan tafel. Iedereen kreeg het live mee. Hysterisch! Ik heb een mooie jurk aangetrokken en dacht: ik ga van alles genieten.”

Pink Robin Stories

Met het collectief Pink Robin Stories maakt ze scenario’s vanuit een gedeelde visie en gevoel. “We leerden elkaar kennen op de Script Academy. We hebben dezelfde smaak, kunnen om dezelfde dingen lachen. Als de een iets niet weet, weet de ander het wel. We maken echt samen iets moois.”

Hun samenwerking is niet alleen creatief, maar ook vriendschappelijk. Ze vertelt lachend over een dag waarop een kip tijdens hun brainstormsessie tragisch werd gegrepen door een roofvogel; hun blikken vastgelegd op een timerfoto, precies op het moment van de aanval. “Dat beeld vat ons samen: chaos, leven en samen erdoorheen.”

Foto's: Pim Rusch & Selena Bertana

Rafels en de doorploeterende mens

Wat haar het meest fascineert? De mens die doorgaat ondanks alles. “Ik portretteer graag de doorploeterende mens. Ik zie schoonheid in iemand die door de regen fietst, z’n tas verliest, moedeloos afstapt en tóch doorgaat. Het is klein menselijk leed, maar daarin zit ook iets heel groots. Het is zó menselijk.”

Ze herkent het ook in zichzelf. “Ik ben overspannen geweest. En toen dacht ik: wat wil ik écht? En dat was duidelijk: ik wil het acteren terug in mijn leven. Via Kemna (nu Post Castelijn) zette ik mijn eerste stap terug op de vloer. En dat voelde geweldig.”

Leren van anderen

Bij een camera-acterenworkshop met Rifka Lodeizen kreeg ze een les die is blijven hangen. “Ze zei: ‘Je probeert het te goed te doen. Het mag wel iets rauwer.’ Dat was raak, want een echt mens heeft rafelrandjes, zoals ik hiervoor al vertelde over de doorploeterende mens. Of zoals een andere docent zei: ‘Diving into the darkness helps.’ Iets dat ik vandaag de dag nog meeneem.”

Over meenemen gesproken; als Inge terug zou kunnen naar het meisje op zolder met een verkleedkist en grote dromen, zou ze één ding tegen dat meisje zeggen: “Laat je niet uit het veld slaan. Blijf in jezelf geloven.”