Theater is, naast een podium en een spotlight, een wereld waarin verhalen tot leven komen, emoties worden blootgelegd en harten worden geraakt. Voor Alexandra Alphenaar is deze wereld niet alleen haar werk, maar ook haar ‘place to be’. Haar leven is een meeslepend verhaal van doorzettingsvermogen, liefde voor het vak en de onzichtbare strijd achter de schermen. Alexandra laat zien dat achter elke performance een wereld van passie en kracht schuilt. “Ongeveer twintig jaar geleden ben ik afgestudeerd aan de Kleinkunstacademie in Amsterdam,” vertelt Alexandra. “Sindsdien ben ik werkzaam in het theater als actrice, zangeres, ik doe veel musicals, televisie, film, ik spreek tekenfilms en series in en ik geef les bij Lucia Marthas dansacademie in Amsterdam.” Foto: Isabel Sánchez Olid

De invloed van haar vader

Theater was geen toevallige keuze voor Alexandra. Haar vader, Tony Wilson, was goochelaar en werkte onder meer samen met Hans Klok. “Ik ben natuurlijk opgegroeid met een vader die als beroep goochelaar was, dus die trad natuurlijk heel veel op. Ik ging dan ook weleens mee, en dat vond ik natuurlijk hartstikke interessant,” deelt Alexandra. Ze herinnert zich hoe ze ooit auditie deed om assistente te worden, maar ontdekte dat dansen niet haar sterkste kant was. “Dat leven, zo op tour gaan met veel mensen in een grote show, ja dat trok mij wel heel erg!” zegt ze voluit met een glimlach.

De komst van grote musicals als ‘The Phantom of the Opera,’ ‘Miss Saigon’ en ‘Cats’ in Nederland maakte diepe indruk op Alexandra. “Toen ik dat zag, dacht ik: als zingen, dansen en acteren een beroep is, dan zou ik dat heel graag willen doen,” vertelt ze. De magie van het theater trok haar aan. “Dat lijkt me echt fantastisch dat je gewoon in het theater mensen een mooie avond mag bezorgen. Dat was eigenlijk mijn doel. Zeker door mijn vader, die mij overal wel mee naartoe nam, is theater met de paplepel ingegoten.”

De betekenis van theater

Voor Alexandra is theater meer dan een podium betreden. Wat ze net zei, is dat je mensen een mooie avond kunt bezorgen. “Het is fantastisch dat ze gewoon heel even, voor anderhalf à twee uur, niet hoeven na te denken over wat er die dag is gebeurd, wat er in hun leven gebeurt en wat er in de wereld gebeurt.” Het creëren van een moment van ontsnapping en emoties overbrengen is voor haar de kern van haar werk. “Dat je ze middels een voorstelling kunt ontroeren of dat je ze hebt laten lachen. Dat jij daarvoor kan zorgen; dat vind ik wel het mooiste wat er is!”

De opleiding aan de kleinkunstacademie

In 2000 begon Alexandra aan de Kleinkunstacademie in Amsterdam, een opleiding die ze als zeer vormend heeft ervaren. “Ik had echt nooit gedacht dat ik daar ooit aangenomen zou worden,” bekent ze. “Het is een opleiding waar heel veel mensen naartoe willen en dan gaan er al heel veel mensen voor auditeren.” De opleiding leerde haar dat er meer is dan alleen musicals. “Ik kwam daar met het idee dat ik heel graag musicalster wilde worden, maar ze hebben me echt geleerd dat er meer is dan dat.” Ze werd uitgedaagd om zichzelf als maker te ontwikkelen en verder te kijken dan enkel zang en dans. “Ze hebben me wel echt een hele goede basis gegeven in zang, dans en acteren,” zegt ze.

Het intensieve leven op de academie

De jaren op de academie waren intens, zowel op artistiek als op persoonlijk vlak. “Je zit vier jaar lang in een klas met tien mensen. Dat zijn je vrienden en je ziet alles van elkaar; hoogtepunten en dieptepunten. Je gaat door allerlei lagen heen,” vertelt Alexandra openhartig. Ze beschrijft het als een periode waarin ze volwassen werd en waarin ze leerde zichzelf kwetsbaar op te stellen. “Soms moet je zo diepgaan in emoties en jezelf laten zien. Dat vond ik soms ook echt best wel pittig.”

Ondanks de stevige basis die de academie haar bood, is Alexandra blijven investeren in haar ontwikkeling. “Ik heb nog steeds zangles en ik volg nog steeds workshops in acteren. Ik probeer mezelf daarin nog steeds uit te dagen en nieuwe dingen te leren,” zegt ze. Het theater blijft haar passie en ze blijft zoeken naar manieren om haar publiek te ontroeren, te inspireren en mee te nemen naar een andere wereld. Het artiestenleven lijkt vaak een aaneenschakeling van glitter en glamour, maar zoals Alexandra treffend verwoordt, is er veel meer dan wat het publiek ziet. Achter elke performance schuilt een wereld van voorbereiding, onzekerheden en persoonlijke groei.

De voorstelling ‘Het wordt steeds leuker’, de eerste stappen op het podium

Tijdens haar eerste jaar aan de Kleinkunstacademie speelde Alexandra in de voorstelling ‘Het wordt steeds leuker’, een productie van Jeroen Woe. “Jeroen had iedereen echt iets van zichzelf ingelegd. Bij mij was het al vrij duidelijk dat ik graag na school grote musicalactrice wilde worden.” In de voorstelling speelde ze iemand die voortdurend op reis was voor haar zang- en acteerwerk, een rol die veel overeenkomsten vertoonde met haar latere leven. Ze voelde zich toen eigenlijk al een musicalster. Kijk waar ze nu staat!

Een speelse start; ‘Lustrum’ met Brigitte Kaandorp en Bert Klunder

“Ja, Lustrum, dat was echt één grote speeltuin!” zegt Alexandra over haar samenwerking met Brigitte Kaandorp en Bert Klunder in ‘Lustrum’. De voorstelling was een stageproject waarbij ze drie dagen per week optrad in Haarlem. “Op zondagmiddag, maandagavond en dinsdagavond in de Lichtfabriek,” vertelt ze. “Dat was eigenlijk een soort speeltuin. Zo heb ik dat totaal ervaren.”

Samen met haar klasgenoot Femke kreeg ze de kans om een eigen act te creëren. “Femke en ik hebben toen samen met mijn vader een hele goochel act bedacht. Met dingen die misgaan en weet ik het allemaal. En dat hebben we toen laten zien. Brigitte zei toen: 'Ja, dat is goed.' En dat kwam dan in de voorstelling.”

Voor Alexandra was deze samenwerking een unieke kans om te leren van grootheden als Brigitte Kaandorp. “Je staat dan zo dicht bij iemand die zo populair is en die mensen zo grappig en goed vinden. Dus het was ook wel heel mooi om te zien hoe zij dat dan aanpakt en hoe zij dat aanvliegt en hoe zij in zo'n proces is.”

Van kleinkunst naar groot podium: Ren, Lenny, Ren

Na haar afstuderen kwam een ander proces tot stand: ‘Ren, Lenny, Ren’ van Acda en De Munnik. “Ik was net 22, ik studeerde af en ik stond drie weken in Carré en twee weken in het nieuwe Luxor.” Het contrast met haar eerdere werk kon niet groter zijn. “Het voelde een beetje als een popster, zo voelde ik het een beetje,” geeft ze toe. De voorstelling, een rockopera, was een nieuwe uitdaging voor Alexandra. “We speelden eigenlijk in alle grote zalen van Nederland. Er ging echt een wereld voor me open. Ik dacht: ‘dit is wat ik wil. Ik wil deze grote zalen bespelen.' Dat kon ik daar, en ik vond het echt fantastisch,” vertelt ze enthousiast.

Alleen op het podium met Christiane F.

Na de succesvolle samenwerkingen met anderen stond Alexandra voor het eerst alleen op het toneel met ‘Christiane F.’, een solovoorstelling gebaseerd op het aangrijpende verhaal van de Berlijnse tiener die in een wereld van drugs en prostitutie belandde. “Ja, dat vond ik echt doodeng,” vertelt Alexandra eerlijk. “Om alleen op het toneel te staan, dat vond ik echt doodeng. Ik kan het niet anders zeggen.”

Hoewel ze het als een intense en kwetsbare ervaring beschrijft, was het ook een leerzame periode. “Het is weer een heel andere dynamiek dan wanneer je met een groep speelt. Dan ben je een onderdeel van het geheel, en nu deed ik het helemaal alleen. Dus ja, ik was wel heel trots dat ik dat had gedaan, maar ik vond het ook echt heel spannend.”

Alexandra kijkt met trots en dankbaarheid terug op haar carrière tot nu toe. “Je leert jezelf natuurlijk ook weer op een andere manier kennen. Dat neem je weer mee in andere voorstellingen. Alles draagt bij aan je talent, aan wat je kunt, en dat verrijkt je als acteur.”

De vertaalslag naar televisie

Alexandra begon haar carrière met kleine gastrollen in diverse series, maar haar grote doorbraak kwam toen ze een vaste rol kreeg als het personage Ronja Huygen in de populaire soapserie Goede tijden, slechte tijden. “Ik had al kleine gastrolletjes gespeeld daarvoor, maar toen kwam ik dus in GTST. Wat ik nooit had gedacht, dat ik daar überhaupt aangenomen zou worden,” vertelt Alexandra. “Ineens zat ik zowaar in die serie en toen dacht ik: ‘jeetje, je speelt ineens in Goede tijden. Vroeger had ik posters boven mijn bed met Peter Kelder en de hele cast, en nu zit ik zelf in deze serie. Dat was wel echt absurd.”

De jaren in GTST waren intensief, maar ook bijzonder waardevol. “Ik vond het superleuk, want je bent elke dag aan het spelen. Je werkt met fantastische mensen en je maakt geweldige dingen mee. Dat heeft mij ook veel gebracht,” vertelt ze. Het leverde haar niet alleen ervaring op, maar ook nieuwe kansen. “Ik deed toen mee met een tv-programma: Let’s Dance, gepresenteerd door Carlo Boszhard en Irene Moors. We deden een stukje uit een high school musical. Dat vond ik natuurlijk geweldig, want ik kon weer een beetje dansen en zingen!”

Die deelname aan Let’s Dance bleek een keerpunt. In de jury zat Albert Verlinde, die haar al kende van eerdere audities. “Hij zag mij daar weer en dacht ineens: ‘hé, Alexandra, die is er ook nog!’ Toen belde hij mij na dat tv-programma op of ik wilde auditeren voor een rol in Sound of Music. Dat was een keerpunt in mijn carrière. Toen dacht ik: ja, nu ben ik echt waar ik wil zijn!” zegt ze met een stralende glimlach. “Goede tijden heeft mij enorm veel gebracht. Niet alleen spelervaring en camera-ervaring, maar ook de kans om in een superfijne omgeving te spelen en te werken. Het heeft bijgedragen aan waar ik nu sta in mijn carrière en mijn werkende leven. Dus ik ben Goede tijden daar echt heel dankbaar voor.”

Alexandra blijft zich ontwikkelen en staat niet stil. Haar nieuwste project, de muzikale komedie 'Opvliegers', brengt opnieuw een bijzondere rol met zich mee. “In Opvliegers staan vier vrouwen op het toneel die in de overgang zitten (of daar tegenaan hangen), en die op safari gaan. De dynamiek tussen die vrouwen en waar ze tegenaan lopen, vult de avond met herkenbare situaties. Het is een avond met een lach en een traan. Alle lagen van emoties komen erin voor,” vertelt ze enthousiast. “Het draagt volledig bij aan mijn wens in het theater; mensen voorzien van een bijzondere avond.”

Maatschappelijke betrokkenheid

Naast haar werk als actrice zet Alexandra zich in voor maatschappelijke doelen, waaronder het Longfonds. Ze heeft zelf ervaring met longproblemen en is al meer dan tien jaar ambassadeur van de organisatie. “Ik kan het probleem natuurlijk niet oplossen, maar ik kan wel laten zien dat ik het belangrijk vind,” zegt ze. “Daarom ben ik al meer dan tien jaar ambassadeur van het Longfonds. Ik ga binnenkort voor een tv-programma naar Maastricht, naar een arts die een bepaalde tool heeft ontwikkeld voor mensen met COPD.”

Haar inzet is voor haar een manier om anderen te laten zien dat ze niet alleen zijn. “Ik wil dat mensen zich gezien en gehoord voelen. Dat ik misschien een kleine bijdrage kan leveren aan een stukje positiviteit, aan een stukje erkenning,” zegt ze.

Een boodschap aan haar jongere zelf

Als Alexandra terugkijkt op haar carrière en haar jongere zelf toespreekt, raakt ze zichtbaar geëmotioneerd. Ze deelt een herinnering aan een bijzonder moment met haar vader. “Ik zat in mijn examenjaar van de havo en ik stond er niet zo goed voor. Mijn vader nam me mee naar Amsterdam. Hij zei dat hij een klus had en dat ik daarvoor mee moest komen. We liepen over de grachten in Carré waar de musical West Side Story speelde. Ineens liepen we naar binnen en ik was in de war: ‘Huh, pa, je had toch een afspraak?’ Hij zei toen: ‘Dit is een verrassing. Ik laat je even zien waar je het voor doet.’”

Ze raakt geëmotioneerd, aan het moment dat haar aan zoveel doet herinneren; herinneren aan haar passie, haar familieliefde en aan het feit dat er voor haar zoveel mogelijk is. Het moment liet een onuitwisbare indruk achter. “Hij had me meegenomen naar een theateravondje, omdat hij zo in mijn talent geloofde. Hij liet me die avond zien: ‘Dit is waar je het voor doet. Zet nog even een stapje extra zodat je je droom kunt verwezenlijken.’ Dus ik zou mijn jongere zelf willen zeggen: ‘Geef niet op. Blijf in jezelf geloven, dan kom je er vanzelf.’”

Die woorden klinken nu, anno 2025, nog steeds na in haar hoofd. “Je moet in jezelf blijven geloven, wat anderen ook zeggen,” besluit ze vastberaden.