Luna Goudsbloem is elf jaar oud, heeft een brede glimlach en altijd een bal in haar handen. Zo begon ze pas twee jaar geleden bij BC Shooters, en nu al is ze een vaste waarde in het team onder 12. Dat is niet zomaar, want Luna speelt met passie, lef en een hart vol liefde voor basketbal.

Een familie vol basketbal

De liefde voor basketbal zit diep bij Luna. “Met mijn mama en papa en andere mensen in de familie,” legt ze uit. “Mijn neefjes, nichtjes, mijn opa en mijn oma,” voegt ze lachend toe. De sport is een echt familieverhaal geworden, een rode draad die door de generaties heenloopt. Toch was het niet meteen liefde op het eerste gezicht. “Toen ik zeven was, had ik al eens een proefles gedaan,” herinnert ze zich. “Toen wilde ik er nog niet op. Maar toen ik negen werd, deed ik nog een keer een proefles, en toen ging ik er toch op. Ik kende ook al een meisje dat vroeger bij mij op dansen zat. Wij waren al vriendinnen via dansen, en zo werden we ook vriendinnen door basketbal.”

Iedere jonge sporter heeft een voorbeeld, iemand die laat zien wat er mogelijk is als je groot durft te dromen. Voor Luna is dat niemand minder dan Caitlin Clark, de Amerikaanse superster uit de WNBA. “Ja, wel Caitlin Clark,” zegt ze. “Want ze schiet gewoon heel goed.”

Dat talent voor schieten heeft Luna zelf inmiddels ook ontwikkeld. “Ik ben een taaie speelster, en schieten vind ik ook wel leuk,” vertelt ze. Bij BC Shooters krijgt Luna training van een wel heel bijzondere coach: haar eigen moeder, Maartje Goudsbloem. Het laat zien hoe hecht de band is tussen moeder en dochter, zowel op als naast het veld.

Steeds meer winnen

Luna begon haar basketbalreis in het team onder 10, waar het niet altijd even soepel ging. “Ik zat in het onder 10 team van Shooters tijdens mijn eerste wedstrijd,” herinnert ze, “met meisjes en jongens in één team. We verloren wel veel wedstrijden met onder 10.”

Gelukkig is dat inmiddels wel anders. “Ja, nu winnen we natuurlijk,” zegt ze met een lach. “Nu met onder 12 zitten we alleen maar met meisjes in het team, maar vorig jaar speelden we ook met jongens in de competitie. Sinds de tweede helft van vorig jaar zijn we met meisjes in de competitie gaan spelen.”

Dat werpt nu zijn vruchten af. Het team doet het uitstekend, en de sfeer is beter dan ooit. “Gezellig en leuk, dat is het.”

Een tweede thuis

Voor Luna voelt BC Shooters als thuiskomen. “Ik kwam hier al vaker toen ik nog niet op basketbal zat, met mijn vader en moeder,” vertelt ze. “Ik speelde hier gewoon met andere kinderen, dus ik wist al hoe sporthal De Kuil eruitzag. Hier was één en al basketbal aanwezig, dus ik vind het een fijne club.”

Het is duidelijk: sporthal De Kuil is een plek waar sport, vriendschap en groei samenkomen – precies waar Luna gelukkig van wordt.

Dromen van kampioen worden

Omdat het team dit seizoen zo goed presteert, durft Luna voorzichtig te dromen. “Ik denk dat we dit seizoen ver kunnen komen,” zegt ze. “We winnen vaak dik, dus we willen graag hoger gaan spelen.”

Ze weet ook al wat daarna komt als ze wil blijven groeien. “Volgend jaar moet ik naar onder 14. Ik zou het wel willen om bij onder 14 in de Eredivisie te spelen. Het zal wel anders zijn dan onder 12, maar ik denk dat ik het wel zou willen.”

Iedere jonge sporter heeft die ene grote droom. Voor Luna is die helder en puur. “In het Nederlands team komen,” zegt ze zonder aarzeling. “Als ik nu al zo graag wil, en als ik daar dan in kom, dan zou het wel gaaf zijn om in het Nederlands team te spelen, zeker op zo’n jonge leeftijd.”

Dat pad lijkt dichterbij dan ze misschien denkt. Want Luna leeft basketbal, ademt basketbal en straalt basketbal uit. Onlangs mocht ze met haar hele team naar een wedstrijd van het Nederlands damesteam. “Dat was wel leuk,” vertelt ze enthousiast. “We gingen met het hele team daarheen, en in de pauze gingen we met de speelsters op de foto. Na de wedstrijd mochten we nog het veld op met het hele team. Het was echt leuk om daar samen te zijn.”

En dat was niet het enige hoogtepunt. Ze is ook bij het Nederlands mannenteam geweest. “Ja, met mijn ouders zaten we op de tribune,” zegt ze trots. “Dat was in Almere, in het Topsportcentrum,” vertelt ze. “Het is daar veel groter dan wat je gewend bent. Het ziet er echt indrukwekkend uit, en er zijn heel veel mensen!”

Luna is iemand die leert van haar fouten, geniet van haar team en met beide benen stevig in de sport staat. Haar ogen glimmen als ze praat over haar dromen, en die dromen zijn groot. Misschien zien we over een paar jaar Luna Goudsbloem in het oranje, terwijl ze haar schot lost met dezelfde glimlach waarmee ze vandaag door sporthal De Kuil dribbelt. Tot die tijd blijft ze doen wat ze het liefste doet: plezier maken, leren en samen met haar team blijven winnen.