Simone Scheffer-van de Brug staat voor passie, toewijding en een enorme drive om zichzelf en anderen naar het hoogste niveau te tillen. Ze ademt de sport, draagt haar geschiedenis met trots en zet zich met hart en ziel in voor de toekomst van het Helderse basketbal.

Van het handbaldoel naar basketbaldroom

Het is een bijzonder verhaal hoe basketbal haar leven binnenkwam. "Ik zat op handbal en was daar keeper, want mijn vader was voetballer en keeper. Ik keek tegen hem op en wilde ook die rol op me nemen." Maar haar vader zag haar potentieel en wees haar op haar lengte. "Hij zei: 'Simone, als je iets met je lengte wilt doen, is basketbal of volleybal misschien iets voor je.'"

Wat begon als een suggestie, groeide uit tot een leven vol basketbal. Simone stapte op de fiets en sloot zich aan bij een training van Cora Rieuwers. "Ik kwam daar zonder sportkleren, want ik ging alleen kijken. Echter, kijken zonder meedoen bestond niet. Ik werd naar huis gestuurd om mijn sportkleren op te halen en moest meteen meetrainen." Die eerste training veranderde alles; ze was verkocht, en ze was thuis.

Een vliegende start in Den Helder

Basketbal in Den Helder stond altijd al bekend om haar bevlogenheid. "De trainers en coaches waren direct en gedreven. Dat vond ik als jong meisje best spannend, maar ook leerzaam. Op mijn veertiende was ik al 1,93 meter en werd ik benaderd om mee te trainen met de hogere teams." Dat betekende intensievere trainingen en grotere verwachtingen. "Van twee keer per week trainen ging ik naar vier à vijf keer per week, inclusief ochtendtrainingen om zeven uur. Dat heeft veel bijgedragen aan de vorming van wie ik nu ben."

Basketbal werd niet alleen een sport voor Simone, maar een manier van leven. "Mijn hele leven speelde zich af in de sporthal," zegt ze met een glimlach. "Toch vond ik het ook belangrijk om mijn sociale leven buiten basketbal te onderhouden. Dat evenwicht heb ik altijd bewaakt."

Door de jaren heen heeft Simone iconen als Carla en Lia Maas zien spelen en zichzelf omhoog gewerkt in de basketbalwereld. "Ik keek zo naar ze op!" Het is dan ook geen verrassing dat haar eigen talent werd opgemerkt. "Tijdens een interscholair toernooi werd ik gescout. Aan het eind van de dag werd ik benaderd met de vraag of ik openstond voor basketbal in Amerika. Ik heb nog steeds de uitnodigingsbrief van de Virginia Rams thuis liggen."

De hoogte- en dieptepunten van haar basketbalcarrière zijn talrijk, maar ze draagt ze allemaal met trots. "We verloren ooit een finale van Dr. Foots uit Lieshout met slechts één punt verschil. De volgende dag stond een foto van mijn huilende gezicht in de krant. Dat zijn herinneringen die je altijd bijblijven."

Voor altijd verweven met basketbal