Anomi Rose is een naam die je aan het denken zet met haar schrijvers fantasie en stijl. Niet alleen omdat ze onlangs haar e-book Als een doornstruik uitbracht, maar omdat ze schrijft met een warmte en intensiteit die je tot in de diepte voelt. Ze koppelt het psychische en spirituele aan romance en thriller, en doet dat met zoveel moed, doorzettingsvermogen en eerlijkheid dat je als lezer onontkoombaar wordt geraakt. “Ik wilde schrijver worden; dat mijn fantasieën, mijn gedachten en alles gewoon eigenlijk de wereld kwamen,” zegt ze. “Ik heb eigenlijk sinds kort dus pas een beetje de moed gevonden om dat ook uit te brengen in de wereld.”

Die moed kwam niet vanzelf. “Mijn verhaal was eigenlijk bijna klaar, en ik had zoiets van: als ik deze klaar heb, moet ik er gewoon wat mee doen. Dus dat betekent dat ik hem gewoon uit moet geven, en dat heb ik dus gewoon gedaan. Het is gewoon die drempel die je over moet, en dat is mij inmiddels gelukt.”

Gedichten, gotiek en het ‘wauw-effect’

Schrijven zit al van jongs af aan in haar vingers. “Ik deed eigenlijk vanaf jongs af aan altijd al gedichten schrijven, met die ingewikkelde relaties en alles waar ik dus echt gewoon verslaafd aan raakte. Ik had zoiets van: ik wil ook zoiets ingewikkelds, zoiets moois, zoiets dieps eigenlijk op papier zetten, met dezelfde ‘wauw-effecten’ die ik toen ook elke keer voelde.”

Die honger naar diepte tekent haar stijl. Ze schrijft vanuit een onderstroom van gevoel, intuïtie en sensitiviteit. “Ik voel de karakters, ik voel de scènes en ik voel eigenlijk gewoon alles en dat laat ik door mijn vingers stromen. Ik gooi mijn ziel, mijn hart en mijn fantasie er letterlijk allemaal in.”

Wat voor de één ambacht is, is voor Anomi Rose bijna een bestaansvorm. “Ik ga vaak zitten en dan lukt het gewoon, alsof het een deel van mij is wat ik hoor te doen. Het is best wel moeilijk om een boek af te schrijven. Dat is echt veel inspanning. Mentaal is het zwaar; vooral als je een heftig verhaal aan het schrijven bent.”

En juist die heftigheid is de plek waar haar werk schittert. Ze durft de diepte in. Ze kiest voor waarheid boven gemak.

Van feelgood naar de schaduwzijde

Haar e-book Als een doornstruik markeert een koerswijziging. “Wat ik normaal eigenlijk altijd schreef was romans met erotiek, wel met diepgang maar geen diepe duistere vibe. Dit was een uitdaging: echt diep duister duiken. Dat was wel heftig,” vertelt ze. “Er is geen licht zonder duisternis en er is geen duisternis zonder licht. Niemand is 100% goed. Altijd is er iemand 50% slecht, 50% goed.”

Die yin-yang-gedachte vormt de ruggengraat van haar roman. “Er is altijd een verhaal waarom iemand zoiets doet, en dat geeft mijn boek mee, zoiets van: ‘oké, daar ga ik wel even over nadenken.’”

Onwerkelijk, en toch echt!

Wanneer het boek eenmaal live staat, voelt het bijna onwerkelijk voor haar. “Ik vind het eigenlijk best spannend. Soms denk ik ‘is het waar? Heb ik dit nou echt gedaan?’” lacht ze. “Zodra ik mijn boek zie op Kobo, dan denk ik: ‘wauw, ik heb het echt gedaan!’ Ik wist dat dit boek niet voor iedereen bestemd is. Het is duister, diep, en het doet meer met je dan good feelings. Je gaat je er ook echt wel geraakt door voelen.”

Er was zelfs een moment dat ze het niet durfde te plaatsen. “Ik dacht soms: weet je wat, ik ga gewoon stoppen. Ik vind het te eng. Tot iemand in mijn omgeving zei: “’Doe het gewoon. Zet het online en verkoop het als e-book.’ Door haar zetje heb ik het gedaan.”

De kwetsbare kracht van een schrijver

Anomi Rose romantiseert het schrijverschap niet. “Het is een harde wereld.” Ze is scherp op logica en plot. “Een boek moet logisch blijven, en met proeflezers red je het vaak wel. Luisteren naar feedback is het belangrijkste. De grootste dingen, vooral als meerdere mensen hetzelfde zeggen, moet je aanpakken.”

Ze is mild en streng voor zichzelf. “Ik was heel onzeker over het verhaal. Ik ben er soms nog onzeker over.” Echter, die onzekerheid is geen rem. Het is voor haar een drive en een brandstof geworden om door te gaan. “Ze zeggen weleens: ‘de makkelijkste weg is niet de goede weg.’ Ik heb gekozen voor een moeilijke weg die mij gaat helpen om verder te komen dan waar ik nu ben.

Zolang er iets met gevoel is, houdt mij dat vast. Soms krijg ik een scène als een flits, een gevoel door me heen; dat maakt de motivatie juist sterker.”

Licht in het donker: de kern van Als een doornstruik

In haar boek zoekt ze niet de shock, maar de waarheid. “Ik laat zien dat er geen moordenaar is zonder een motief, en geen heilig iemand zonder duisternis.” Niet omdat ze over moordenaars of heiligen schrijft, maar omdat haar personages vechten met hun innerlijke duisternis en innerlijk licht: vluchten, vallen, opstaan en de keuze maken. “Die diepte heb ik zelf ook gevoeld. Iedereen kent een duistere cel of een diep gat. Je kachelt door en dan zie je een klein puntje licht dat groter wordt. Dan weet je: ‘ik doe het goed. Ik ben zelf ook op een punt geweest van depressie en downheid; het niet meer met mezelf willen zijn.”

In haar boek geeft ze dat vorm met menselijkheid en realisme. “Het is niet altijd slecht om even in een diep dal te zitten, zolang je je maar vasthoudt aan het licht dat je ook in jezelf hebt, en jezelf niet in de duisternis laat verliezen.”

Voluit geleefd, en nu: focus

Haar eerlijkheid strekt zich ook uit naar vroeger. “Ik heb natuurlijk een feestleven gehad; de puberteit, festivals en veel feesten. Ik was niet bezig met schrijven of leren; ik was aan het werken en feesten, jong aan het zijn. Daar ben ik blij mee. Veel mensen doen dat later pas. Ik heb dat achter me gelaten. Ik heb die wilde haren verloren, en nu is het tijd om serieus te zijn met mijn toekomst.”

Wat ze nu tegen haarzelf zou zeggen voelt als zacht en krachtig tegelijk. “Er is licht aan het eind van de tunnel. Ook als je je echt even slecht voelt, zijn er mooie dingen in het leven die je moet vasthouden. Je bent een vijand van jezelf: je gedachten vormen je. Hoe negatiever je denkt, hoe negatiever je gaat zijn. Hoe meer licht je in je brein brengt, hoe meer positiviteit je ervaart. Doe leuke dingen: lach, leef en geniet.”

Anomi Rose is iemand die je raakt met alles wat zij vormgeeft. Puur omdat ze schrijft zoals ze leeft: eerlijk, moedig en zonder maskers. Puur omdat ze de lezer vertrouwt met moeilijke waarheden en ze tegelijk een hand aanreikt. Ook omdat ze de paradox omarmt waar we allemaal in leven: “Duister en licht; er is geen of, het is en.”

Als een doornstruik is het tastbare bewijs van dat credo: een roman die je soms pijnlijk dicht op de huid zit, maar je uiteindelijk achterlaat met een warm, vlammend besef dat het licht bestaansrecht heeft juist dankzij de schaduw. En Anomi Rose gaat door. “Ik hoop wel dat het uiteindelijk iets makkelijker wordt, maar ik denk dat die moeite blijft.”