Er zijn mensen die, zonder het zelf door te hebben, licht brengen. Mensen bij wie warmte geen houding is, maar een natuur. Bij wie zachtheid geen zwakte is, maar kracht. En bij wie verbinding geen doel is, maar een vanzelfsprekendheid. Zo iemand is Penny Hulzebosch. Penny is 39 jaar, moeder van drie prachtige kinderen en werkzaam in de verslavingszorg. Ze werkt daar 24 uur per week, en in de andere uren leeft ze haar mooiste, maar soms ook meest uitdagende rol: die van mama zijn. “Ik ben er graag voor mijn kinderen, echt in het moment.”

Wie Penny ziet en haar wil leren kennen, voelt meteen: ze is niet alleen iemand die er voor anderen is, ze is één en al verbinding. Ze leeft het en ze weergeeft het. Haar kracht ligt in wat ze zelf zo eenvoudig zegt. “Ik vind het gewoon heel erg fijn om met mensen te zijn. Mensen geven mij energie.”

De verbinder

Vanaf haar jonge jaren wist Penny dat haar hart bij mensen lag. “Toen ik moest nadenken over wat ik wilde doen met mijn leven, dacht ik alleen maar: ik wil iets doen met mensen en met kinderen. Dat was het. Meer wist ik niet. Maar dat was alles.”

Dat klopt, want of ze nu een cliënt begeleidt in de zorg, een collega een glimlach schenkt of een vriendin bemoedigt: Penny is een bron van zachtheid, vertrouwen en menselijkheid. Ze vertelt over de momenten waarop ze haar hart letterlijk voelt aangaan. “Soms op mijn werk, als ik een fijn gesprek heb gehad of als ik een ontspanningsoefening geef en mensen daarna vertellen wat het hen gebracht heeft. Dan krijg ik echt zo’n energy lift. Dan voel ik: ‘ja, dit is wat ik hoor te doen!’”

Het is precies die energie die anderen in haar herkennen: die diepe, warme aanwezigheid die niet vraagt, maar ontvangt, en die altijd iets achterlaat in de ander: rust, begrip, of gewoon even dat gevoel van: ik ben niet alleen.

De stilte voor het schrijven

Penny koestert een groot verlangen om te gaan schrijven. Ze lacht als ze het zegt, maar de kwetsbaarheid in haar ogen vertelt iets diepers. “Ik heb zoveel te delen,” zegt ze eerlijk. “Maar ik ben bang voor wat mensen zeggen; bang voor negatieve reacties. Daarbij: ik wil beginnen, maar hoe dan? En waarop? Ik heb geen website meer. Moet ik op een blog? Of alleen op Insta? Ik wil het misschien te perfect doen.”

Toch is het schrijven iets dat haar helemaal laat stralen als ze eraan denkt. Het is alsof de woorden al in haar leven aanwezig zijn, wachtend tot zij ze toelaat. Wie naar haar luistert, hoort zinnen die moeiteloos de ziel raken; woorden over moed, kwetsbaarheid en groei. Over het moederschap, over veerkracht of over keuzes maken; oftewel: over mens zijn. “Zodra ik open ga, komt alles terug.”

Wat Penny typeert, is haar vermogen om zichzelf te spiegelen zonder zelfmedelijden. Ze is eerlijk, echt en bovenal bewust. “Ik merk dat zodra ik me afsluit, ik me alleen ga voelen,” zegt ze. “Maar zodra ik open ga, dan komt dat allemaal weer mijn kant op. Zodra je deelt, blij bent en straalt, krijg je dat terug. Dat is zo mooi om te ervaren.”

Dat is precies de kracht van een echte verbinder: ze geeft, maar ze ontvangt ook; niet omdat ze dat verwacht, maar omdat ze open is. Haar openheid maakt dat anderen durven te delen. “Zodra ik erover praat, opent de ander zich ook,” vertelt ze. “Dan merk ik: we zijn nooit alleen in wat we voelen. Eén en één is drie in dat opzicht, zeg ik dan altijd.”

Van struggle naar groei

Het leven van Penny is niet zonder dieptepunten geweest. Daarbij, wiens leven wel? Ze kent de zwaarte, de twijfel en de angst om niet genoeg te zijn. “Ik heb een burn-out gehad toen ik twintig jaar was,” vertelt ze. “Dat is best jong eigenlijk. In die periode heb ik veel geleerd, vooral dat ik mezelf niet genoeg vond. Dat ik dacht dat anderen belangrijker waren dan ik. Dat gevoel van: ‘ik ben niet oké genoeg.’”

Er zijn van die mensen die, zonder het te beseffen, licht brengen zodra ze binnenkomen. Die niet schreeuwen, maar voelen. Die niet oordelen, maar omarmen. Die niet boven anderen willen staan, maar naast je gaan zitten en luisteren. Penny laat daarmee zien dat ze wel degelijk oké genoeg is. Sterker nog: wie met haar praat, hoort in iedere zin de kracht van iemand die leeft, voelt, overwint en deelt.

Precies daar zit haar magie: in de eerlijkheid van het nog niet durven, maar wel voelen dat er iets groots in haar leeft; een enorme potentie. “Ik vind het gewoon heel erg fijn om in de buurt van mensen te zijn, met mensen te zijn,” vertelt Penny. “Mensen geven mij energie. Zodra ik in verbinding ben, voel ik dat mijn hart aanstaat. De openheid van waar je tegenaan loopt, helpt anderen om ook open te gaan. Dat vind ik zo mooi!”

De vrouw die nu nog meer durft te groeien

Al jong, rond haar 20^e, belandde ze dus in een burn-out. Die periode werd haar spiegel. Ze begon aan een reis van zelfinzicht, therapie en bewustwording. Wat ze daar leerde, leeft ze nu; met open ogen en een open hart. “Ik heb geleerd dat praten helpt. Gewoon zeggen wat je denkt. Ook al is het niet mooi wat eruit komt. Dat lucht op, en ik heb geleerd dat zodra ik mezelf openstel, liefde, warmte en begrip vanzelf naar je terugkomen.”

Ze leerde ook dat kracht niet altijd luid hoeft te zijn. Soms zit het in zachter worden voor jezelf, in het durven zeggen: ik ben genoeg. “Ik mag er zijn,” zegt ze, met een glimlach die tegelijk kwetsbaar en krachtig is.

De drie M’s: moed, moeder en mens zijn

Penny is moeder van drie kinderen. Haar dagen zijn gevuld met werk, opvoeding, co-ouderschap en het eeuwige balanceren tussen geven en zorgen. Toch vindt ze juist daar haar mooiste inspiratie. “De struggles van het moeder zijn, dat alleen al. Of van een gescheiden moeder zijn. Daar zou ik graag over schrijven. Over eerlijk zijn in wat niet altijd lukt, en over de kleine, mooie momenten. Bijvoorbeeld een museumdag met de kinderen, een dagje strand of gewoon samen zijn. Dat soort dingen maken mij erg gelukkig.”

Ze maakt filmpjes van die momenten, deelt ze soms. En telkens als mensen reageren met: ‘Wat leuk dat jij dat doet met je kinderen!’ denkt ze glimlachend. “Ik struggle ook hoor. Dat laat ik alleen niet altijd zien.”

Ze weet hoe snel we onszelf vergelijken met anderen. “Zodra je dat doet, wordt het moeilijker,” zegt ze gelijk. “Die heeft het beter, die is leuker, die doet het mooier, maar iedereen heeft zijn eigen pad, en dat is helemaal oké.”

Adem, vertrouwen en innerlijke kracht

Recent volgde Penny een intense ademopleiding. “Daar kwamen veel oude stukken terug,” vertelt ze. “Mijn onzekerheid, en de vraag of ik wel goed genoeg ben. Maar aan het eind hoorde ik van anderen hoe ze mij zagen, en dat was zo mooi. Ze zeiden: je bent warm, krachtig, echt. En ik dacht alleen maar: ‘wauw, dat zien ze dus echt.’ We missen dat in het gewone leven, dat mensen complimenten geven. Een paar lieve woorden kunnen zoveel doen.”

Penny weet nu dat ze haar stem mag laten horen. Dat ze niet te veel is, niet te zacht, niet te luid, maar precies goed voor wie ze in alle opzichten is.

De helende kracht van haar stem

Naast haar werk, moederschap en groei op het gebied van bewustwording, heeft Penny in de afgelopen jaren nog een bijzondere vorm van expressie gevonden: zingen. ”Eigenlijk heb ik mijn stem nooit echt durven laten horen,” vertelt ze eerlijk. “Maar sinds ik voor mezelf heb gekozen, inmiddels vijf jaar geleden toen ik die opleiding startte en uiteindelijk ook door mijn scheiding ging, ben ik steeds meer voor mezelf gaan staan. Ik heb mijzelf steeds duidelijker uitgesproken. Meer ‘nee’ gezegd tegen wat niet goed voelde, en meer ‘ja’ tegen mezelf gezegd.”

In dat proces ontdekte ze haar zangstem; een kracht die haar hielp om emoties te uiten en ruimte te geven aan wat binnenin leefde. “Zingen is voor mij echt helend. Ik begon in de kliniek, waar ik werkte, voor kleine groepen. Later durfde ik het ook voor grotere groepen te doen. Het voelde spannend, maar het bracht me zoveel vrijheid.”

Penny leerde ukulele spelen om zichzelf te kunnen begeleiden, iets wat haar nog meer plezier en vertrouwen gaf. “Ik merkte dat zingen me niet alleen hielp, maar ook anderen raakte. Mensen zeiden: ‘Wat mooi om te horen, dat brengt rust.’ En dat gaf juist mij weer kracht om verder te gaan.”
Voor haar is zingen nu een manier om zichzelf te herinneren aan wie ze is: open, vrij, en verbonden. “Zodra ik zing, voel ik mezelf. Dat is mijn hart dat spreekt.”

De schoonheid van zichtbaarheid

“Ik weet dat niet iedereen mij mag,” zegt ze rustig. “De één vindt mijn stem fijn, de ander niet. Dat is oké. Mensen vinden altijd ergens iets van, maar zolang ik blijf bij waar mijn hart ligt, bij waar ik blij van word, dan is dat genoeg.”

Ze is nog niet begonnen met schrijven, maar eigenlijk is ze al een schrijver. Haar woorden leven en beschikken over echtheid. En als ze straks die eerste zin op papier zet, dan zal ze niet zomaar iets schrijven. Ze zal helen, inspireren en, eens te meer, verbinden. “Als ik ga schrijven, dan vloeit het er allemaal uit,” zegt ze. “Het zou heel open zijn; eerlijk, echt. En als ik zou schrijven over iets, dan over het kiezen voor jezelf. Want zodra je kiest voor wat je wél wilt, in plaats van te doen wat je niet meer wilt, dan is dat goud waard.”

Haar vleugels

Penny heeft prachtige vleugels. Ze weet het alleen nog niet helemaal. Maar ze staan al klaar, zacht klapperend in de wind, wachtend tot ze ze spreidt. “Ik denk dat als ik het zou doen, als ik echt zou durven, dat ik zou vliegen naar nog meer dromen van mij,” zegt ze vol vertrouwen.