Voor Annette van der Meij, in de boekenwereld bekend als Anne-May, begon haar passie voor schrijven al vroeg. In groep 6 wist ze het zeker: ik word schrijver. Ze las alles wat los en vast zat, en schreef haar eigen verhalen. Haar grote voorbeeld was Paul van Loon. Omdat hij naar de kunstacademie was gegaan,  wilde zij dat ook. Toch liep haar pad anders. "Ik was verder niet heel kunstzinnig, dus de kunstacademie was geen logische stap," vertelt Annette. "Ik ben uiteindelijk wel literatuur gaan studeren, want schrijven bleef trekken. Op de middelbare school schreef ik mijn eerste (queer) verhalen, en later ben ik meer gedichten gaan schrijven. Als verwarde puber moest ik toch ergens heen met mijn emoties. Schrijven werd voor mij een uitlaatklep, toch heb ik er nooit iets mee gedaan in die tijd. Docenten begrepen het niet altijd, en delen met anderen vond ik nog te spannend.

Ondanks vele omwegen, van docent Engels, via de opleiding mode-ontwerpen, naar een kledingzaak tot het moederschap, bleef de roep van het schrijven altijd voelbaar. "Ik heb heel veel dingen gedaan, maar uiteindelijk keerde ik altijd weer terug naar woorden.”

Anne-May: een schrijver met een missie

Onder de naam Anne-May schrijft Annette vooral queer contemporary romance, vaak met een rauw randje. "Mijn verhalen zijn thematisch realistisch, en karakter gedreven.  Het gaat niet altijd over een happily ever after in de zin dat alles goed komt. Sommige problemen waar je als persoon tegenaan loopt verdwijnen niet ineens zodra je de ware tegenkomt. Sommige dingen blijven, en dat is oké."

Wat haar drijft in haar schrijverschap is inclusiviteit en diversiteit. "Omdat ik het niet alleen heel belangrijk vind dat iedereen zich gezien voelt, maar ook dat lezers zien hoe voor anderen het leven kan zijn. Iedereen mag zichzelf zijn, en liefde is voor iedereen anders. In mijn eerste serie, Zorgen voor de liefde, is dat ook de rode draad. Sommige personages worstelen met hun identiteit, anderen met hun geaardheid en weer andere personages denken dat liefde en intimiteit niet voor hen is vanwege fysieke of mentale uitdagingen.”

Een hart voor kinderen, ook buiten de boeken

Naast schrijver is Annette ook leerkracht op een basisschool. Haar missie houdt daar niet op. "Ik wil dat ook mijn leerlingen zich herkennen in verhalen. Laatst zei een jongetje over een boek dat hij had gelezen: ‘Ik herkende mezelf erin, en dat heb ik nog nooit gehad.’ Dan weet je als leescoördinator: dáár doe je het voor."

Ze benadrukt het belang van diversiteit in kinderboeken. "Boeken zijn spiegels én vensters. Je moet jezelf erin herkennen, maar ook andere werelden kunnen ontdekken. Mijn dochter zei laatst: ‘Alleen meisjes met blond haar en blauwe ogen zijn prinsessen.’ Dat komt door wat ze grotendeels ziet in de media. Daarom is het zó belangrijk dat we meer verschillende verhalen en gezichten laten zien.”

Vlinders: een symbool van verlies en liefde

In haar verhalen keren vlinders vaak terug, en dat is niet toevallig. "Toen mijn neefje in 2006 overleed, werd de vlinder een symbool voor hem. Sindsdien hebben vlinders voor mij een diepe betekenis. Ze zijn herinnering, verandering, en ook het bewijs dat het leven heel kwetsbaars is."

Een vlinder in haar boeken betekent vaak dat iemand wordt gemist. "Toch is diegene er nog steeds. Onzichtbaar misschien, maar altijd dichtbij.”

Chaos, twijfel en de kracht van vertrouwen

Annette noemt zichzelf een chaoot; liefdevol, maar eerlijk. "Ik verander soms nog dingen nadat een manuscript al gecorrigeerd is. Dan raak ik in paniek, gooi het om, en zo sluipen er alsnog fouten in. Ik weet dat ik dat niet moet doen, maar toch."

Ze lacht erbij. "Een redacteur zei laatst: ‘Wil jij gewoon niet meer in paniek raken?’ Tja. Het is een mix van faalangst en perfectionisme. Maar gelukkig leer ik steeds meer om te vertrouwen op wat er is."

En dat is meteen de boodschap die ze anderen wil meegeven. "Als ik één boodschap mocht achterlaten, die als een vlinder op iemands schouder landt, zou het zijn: heb vertrouwen. Vertrouw je weg. Je hoeft het niet alleen te doen. Je voelt vanzelf wel of iets jouw pad is.”

Van de eerste zinnen tot volle boekenplank

Hoewel ze inmiddels meerdere boeken op haar naam heeft staan, duurde het even voordat ze zich écht schrijver durfde te noemen. "Mijn eerste boek had ik zelf uitgegeven, maar toen Liefde zonder oordeel bij DVP verscheen, voelde het pas echt. Toch dacht ik lang: ik ben vast geen echte auteur."

Dat veranderde bij haar tweeluik Bram en Xeno (Voor wie ik ga & Voor wie ik blijf). "Toen durfde ik voor het eerst trots te zijn. Ik dacht: ja, ik mág mezelf schrijver noemen. Ik mág dit de wereld in brengen.”

Hoewel ze onder de naam Anne-May publiceert, is dat geen andere persoon dan Annette van der Meij. "Ik ben een en dezelfde uiteraard. Alleen is het met mijn beroep, gezien het genre dat ik schrijf, ook fijner om onder een pseudoniem te schrijven. Maar de missie, dat iedereen waardevol is, zit in alles wat ik doe: thuis, in de klas en op papier."