Roeltje van de Sande Bakhuyzen laat haar talent en betrokkenheid zien in beelden die kracht, verwondering, speelsheid en bovenal liefde dragen. Ze is meer dan een fotografe; ze is iemand die een geheel collectief draagt van licht, gevoel, moed en menselijke diepte. Roeltje is dat magische soort mens dat op zielsniveau werkt en leeft. Zoals ze zelf zegt: “Ik zie mijzelf niet perse als fotograaf, maar als verhalenverteller in het moment, met mijn hele gevoel in mijn werk.” Dat voel je, in alles wat ze doet.

De reis van een creator

Roeltje groeit op in een creatief gezin vol film, verbeelding en expressie. Haar ouders zijn regisseurs en autodidact. Ze wil arts worden en de medische wereld in, met een onwijze interesse in het menselijk lichaam. Toch loopt het anders. De medische wereld en vooral de studie sluit niet aan. Ze kiest voor verpleegkunde, maar het past totaal niet. Op haar 18^e besluit Roeltje te gaan reizen. Waar veel mensen naar Bali of Thailand gaan, gaat zij naar Tibet. Waarom? Omdat alles in haar lichaam en hart dat riep.

“Ik kocht een Canon-camera van mijn eigen geld en ging erheen,” vertelt Roeltje. Daar, in het land van gebedsmolens, Chinese soldaten met kalasjnikovs op elke straathoek en (ex-)monniken, vindt ze een deel van zichzelf terug. “In Tibet kwam ik weer een beetje terug tot de kern van mijn hart, die ik, na de dood van mijn vader, was verloren. De mensen leefde in zoveel liefde, zelfs tijdens een onderdrukking. En dat gaf mij een geheel nieuwe en herkennende blik op het leven”

De ontdekking: fotografie als taal van gevoel

In Tibet maakt Roeltje voor het eerst bewust foto's. Geen snapshots, maar beelden die iets overbrengen. Ze plaatst haar vakantiealbum op Facebook. De reacties zijn zo krachtig dat er iets opengaat. “Ik dacht: ‘Wauw, mensen begrepen me ineens.’”
Voor het eerst is haar gevoeligheid geen last, maar een kracht. Voor het eerst voelt haar belevingswereld een herkenning. “Ik ben fotografe geworden vanuit het besef dat dit een taal was die mensen wél verstonden.”
Roeltje begint met twee bureaulampen, een zwart hoeslaken en de woonkamer van haar moeder aan haar studiowerk. “Mijn eerste shoot was met mijn schoonzusje. Ik maakte een beeld van haar rug, haar heupen, geinspireerd op de foto van man Ray. Totale schoonheid van een mens.” De fascinatie voor het menselijk lichaam, die ooit tot een medische studie leidde, komt nu terug in fotografie. Ze bouwt haar eigen studio; eerst in haar slaapkamer, en later in een echte ruimte bij Mart Boudestein. Ze combineert haar werk met haar passie en heeft verschillende bijbanen, onder andere bij Heineken, maar bouwt daar tegelijkertijd aan haar bedrijf vanuit haar gevoelswereld. Toch komt er een keerpunt: een burn-out. Vanbinnen is ze leeg, verdwaald en uitgeput.
Tijdens die burn-out realiseert ze zich weer hoe hard de wereld kan zijn, en hoe belangrijk het is om liefdevol te blijven. Ze keert terug naar haar beeldtaal, naar haar hart, de stilte, naar dat wat wel klopt.

ODE: een lofzang aan het lichaam en een liefdesbrief aan het leven

In 2016 ontstaat het zaadje van haar boek ODE, en in 2019 wordt dit tijdens een tweede burn-out een realiteit. ODE is een eerbetoon aan de borst, de mens, aan het lichaam en aan krachtige kwetsbaarheid. “Ik wilde mijn eigen lichaam eren, in plaats van benadelen. Na jaren van maatschappelijke druk en persoonlijke struggles met mijn gezondheid besloot ik dat ik deze beelden ging vastleggen.”
Zodoende fotografeert ze meer dan 120 mensen: anoniem, rauw en eerlijk. Schrijvers leveren teksten aan; odes aan de borst, odes aan het lichaam en odes aan het leven. Roeltje kiest bewust voor deze betekenis. “Iedereen heeft zo'n mooi verhaal, en als ik dat kan laten zien via deze vormen, dan is dat onbetaalbaar.”

De verbindende factor