Wat wil je, waar wil je heen en wat is jouw rode draad? Deze vragen hebben een grote rol gespeeld bij actrice en theatermaker Mareille Labohm gedurende haar opleiding en haar carrière. Haar overtuiging dat deze vragen je ver kunnen brengen, heeft ze bewezen. Zij heeft veel weten te bereiken vanuit de kracht van haar hart. Ze is iemand die door het leven ‘danst’ en ‘zingt’, en daarnaast van ontmoetingen houdt. “Het is denk ik daarom dat ik voor theater heb gekozen, omdat dat daar de hele tijd gebeurt en je daartoe wordt uitgedaagd,” vertelt Mareille. “Om op een bepaalde manier verrast te worden door bepaalde rollen of mensen met wie je mag werken, word je in je vak uitgenodigd om dieper op bepaalde onderwerpen, samen met emoties en gedachtegangen, in te gaan.”

Doelen realiseren, groeien, ontwikkelen en mensen op een mooie manier vermaken; krachten en ontdekkingen die Mareille heeft weten te ervaren! “De fascinatie en het geluk die ik binnen het theater ervaar, wil ik graag vasthouden. Theater geeft naast geluk ook enorm veel hoop, dus ik mag mij in dat opzicht als een gelukkig mens beschouwen. Juist dat geluk, en de verbinding binnen theater met je medespelers en publiek, wil ik heel graag met mensen delen.” Foto: Pieter Tieghem

Verzeild geraakt in het dansen

Dans; een onderwerp dat bij Mareille al op jonge leeftijd centraal stond. Zij kan zich haar momenten in het dansen nog heel goed herinneren. “Thuis hadden we een salontafel, en daar liep ik dan zingend en dansend rondjes omheen,” weet Mareille nog heel goed. “Ik wist al op jonge leeftijd dat ik danseres wilde worden, en zodoende ben ik op ballet gegaan. Gedurende mijn schooltijd heb ik altijd gedanst, en heb ik ook tien jaar dans- en balletles gehad bij Balletstudio Carina Verzijl in Den Haag. Carina was het hoofd van deze dansschool, en daar waren twee docentes. Eén daarvan was Gaby Allard. Zij was een moderne danseres, en heeft mij allerlei trucjes geleerd over de intentie van een beweging en over hoe je een beweging overbrengt. Van haar heb ik in dat opzicht het meest geleerd.”

“Dat was echt het mooiste moment van het jaar, en daar heb ik uitbundig aan meegedaan!”

Waren er dansevenementen, dan wilde Mareille daar natuurlijk aan meedoen. Eén van deze evenementen vergeet ze nooit meer: de Summer Dance Weeks. “Wat ik mij nog goed kan herinneren is dat ik op mijn 16e naar de Summer Dance Weeks in Amsterdam ging. Dat was een zomerevenement waar alle grote choreografen van de wereld, die onder meer ook met Michael en Janet Jackson hadden gewerkt, op afkwamen. Dat was echt het mooiste moment van het jaar, en daar heb ik uitbundig aan meegedaan! Het was zo inspirerend om in Amsterdam te zijn, de entourage te aanschouwen en door een choreograaf uitgedaagd te worden.”

Spelen in diverse films en televisieseries

In de vijfde klas van de middelbare school had Mareille een dansauditie, maar kwam ze erachter dat ze technisch niet goed genoeg was. Ze maakte al snel de switch naar theater, een plek waar beweging ook samenkomt. Ze kan zeggen dat ze via dans in het theater terecht is gekomen. Naast spelen in het theater is Mareille ook op televisie te zien geweest. Eén van de series waarin ze te zien was, was Flikken Maastricht, dat inmiddels een enorm populaire serie is. In het derde seizoen speelde ze daarin mee. “Flikken Maastricht is een van de grotere televisierollen waarin ik heb gespeeld,” vertelt Mareille. “Tijdens de audities voel je ook gelijk of je een connectie hebt met de regisseur. Dat was zeker het geval, aangezien ik heel fijn met Martin Schwab heb gewerkt, en ik kende mijn tegenspeler Sergio Romero IJssel ook al. Tijdens het laatste jaar op de filmacademie hadden we een klein filmpje opgenomen, dus dat schept dan ook meteen een band. Hierdoor voelde Martin al een connectie met mijn tegenspeler, en dat maakt alles uiteraard eenvoudiger.”

Meer ambities binnen de film- en televisiewereld

Mareille zou graag meer in de film- en televisiewereld willen doen. In 2024 zal ze in elk geval in een film te zien zijn, namelijk in ‘Waarom Wettelen?’ “Dat is de eerste film van schrijver/dichter Dimitri Verhulst. In dat opzicht komt er iets van mijn missie uit, meer spelen in films of series. Ik heb het idee dat als je dichtbij je eigen noodzaak blijft, en gaat waar je voor wilt gaan, dat het zeker goed komt!”

De Kracht van een Sabbatical

Het jaar dat Mareille niet was aangenomen voor de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie, heeft ze gezocht naar wat ze zou gaan doen als ze helemaal nooit aangenomen zou worden. Ze heeft één jaar een sabbatical genomen, is met haar ouders naar Amsterdam verhuisd en heeft in de journalistiek een baantje gehad, maar ook theaterworkshops gevolgd. “In deze workshops hoorde ik al dat de jongerenproductie bij Toneelgroep Amsterdam echt iets voor mij zou zijn, en dat ik auditie zou moeten doen. Dat heb ik toen gedaan, en toen ik mocht meedoen voelde ik aan alles dat theater echt iets is wat bij mij hoort. Dat is ook zichtbaar geweest tijdens mijn tweede auditie aan de ATKA, dat mijn hart echt in het theater ligt. Ik ben blij dat ik deze sabbatical heb genomen, ook om daar achter te komen.”

Een knappe benadering: wijsheid van afwijzing

“Wat ik tijdens de eerste afwijzing hoorde was dat ik te jong zou zijn. Ik was destijds 19 jaar, en ik dacht toen ‘hoezo te jong? Dit is gewoon wat ik wil’. Achteraf gezien kan ik wel zeggen dat ik veel te jong was. Op dat moment wil je dat niet zien, maar ik denk dat het beter was om een propedeuse te halen in een andere studie en dan de toneelschool zou gaan doen. Op die manier volg je een opleiding gemakkelijker in plaats van vaak af te vragen of je het wel goed doet. Ik ben eigenlijk pas begonnen met onderzoeken toen ik van school af was.”

Weten wat je uniek maakt

Wat maakt Mareille nou echt Mareille? Hiermee wordt bedoeld: wat zijn precies haar kwaliteiten en waarin onderscheidt ze zich van anderen? Dat is iets wat haar tijdens haar opleiding aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie aan het denken zette. “De mensen van wie ik les heb gehad hebben mij zoveel gegeven, en dan zie je dat ze bijzonder goed zijn in wat ze doen,” herinnert Mareille zich. “Ik heb het dan over Herman van Veen, Kees van Kooten, Paul de Munnik, Jenny Arean, Hans Man in 't Veld en Paul de Leeuw; een collectief van heel artistieke mensen. Wat ook heel spannend is, is dat wanneer je van de middelbare school af gaat dat je dan denkt ‘oh fantastisch, ik kan piano spelen, zingen en dansen’. Dan kom je bij de Amsterdamse Toneelschool, en zit je ineens met 14 pianisten in een klas, en mensen die het conservatorium dans hebben afgerond of een hoge C uit de mouw schudden. Dat wordt zeker als een uitdaging gezien, maar wat je moet leren is dat je je eigen kwaliteiten moet ontdekken, moet weten waarin jij je onderscheidt van de anderen: waar ben je goed in. Dat is in dit vak ook heel belangrijk, een belangrijk gegeven waar je op moet kunnen terugvallen. Ik weet dat ik een bepaalde kracht heb die ik meeneem in dit vak. Dat is één van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd.”

“Daarin zijn zoveel kwartjes gevallen”

Het moment dat alles je duidelijk wordt. Dat kan een gebeurtenis van een seconde zijn. “Ik was best nerveus voor veel dingen, “deed ik het wel goed?” tot aan mijn laatste jaar. Ik kreeg toen les van een leerling van Helmert Woudenberg in de 4 elementen-methode: Olaf Pieters. Op dat moment kreeg ik de handvatten waardoor ik mezelf kon gaan sturen. Door de verschillende docenten die ik hiervoor opnoemde krijg je steeds meer een beeld van wat jouw weg is, en die van Helmert paste echt bij mij. Ik ben toen naar een solo voorstelling van hem gaan kijken, en ik was helemaal ondersteboven van bewondering! Op dat moment ging ik terug naar Olaf om te vertellen dat ik graag met Helmert zou willen werken tijdens mijn stagejaar. Hij gaf mij zijn telefoonnummer, en heb ik hem verteld dat ik enorm geïnspireerd was en dat ik zeker iets wilde doen met hem tijdens mijn stage. Hij moest er even over nadenken, maar een maand later wilde hij mij ontmoeten. Toen wij elkaar ontmoetten legde hij een script op tafel om een rol te leren van een voorstelling van hem. Mijn geluk kon niet op, maar een paar maanden later belde hij mij opnieuw, maar dit keer om me te vertellen dat hij een heel nieuw stuk ging schrijven, regisseren en ging meespelen, samen met nog twee afstudeerders. We hebben toen met z'n vieren die voorstelling 'Heimelijk' gemaakt, en daarin zijn zoveel kwartjes gevallen. Ik begreep ineens wat andere docenten mij hebben verteld, en door Helmerts methode was alles duidelijk!

Nadien hebben we nog vier voorstellingen samen gemaakt. De eerste voorstelling die ik na mijn opleiding maakte was de voorstelling Daggoedays, geregistreerd door Hugo Metsers. Dat was echt een hele toffe productie, en Hugo had ook een eigen acteeropleiding. Hij vroeg aan mij of ik daar les wilde geven in de methode van Helmert, dus ik weer naar Helmert om te vragen of dat zou mogen. Helmert vertelde aan mij dat dat mocht, als ik het maar helemaal op mijn eigen manier zou doen en dat het dan helemaal goed zou gaan. Dat heb ik eerst vier keer gedaan, en de leerlingen waren zo enthousiast dat ik nadien nog eens vier keer mocht komen. Uiteindelijk ben ik acht jaar bij Hugo’s opleiding gebleven. Ook op dat moment is alles wat ik heb geleerd een bevestiging: als je dichtbij jouw eigen rode draad blijft, dan komen er dingen op je pad die daarmee gelinkt zijn. Een van de cruciale voorstellingen waarin ik heb gespeeld is de voorstelling De Wonderlijke Reis van mijnheer Prikkebeen. Die voorstelling heb ik samen met Theater Terra gemaakt. Dat was een team dat ervoor heeft gezorgd dat we elkaar naar een hoger niveau hebben getild. Het was altijd 100% geven, en er was zo’n geweldige teamchemie aanwezig. Spelen in deze voorstelling én in dit team heeft mij op zoveel vlakken doen groeien! Ook heb ik twee voorstellingen van Wim T. Schippers gemaakt. Op het moment zelf begreep ik er niet veel van, maar op dit moment voel ik echt hoe bijzonder het is geweest. Het heeft allerlei impact op mij gemaakt over hoe ik in dit vak sta.”

Plus: een authentieke reis door de wereld van plusouders

Een diepgaande analyse van het inspirerende verhaal achter Plus, en hoe het sociale gesprek over plusouderschap het thema wordt. Plus is na Onderweg de tweede autobiografische voorstelling die ze heeft gemaakt. “Het gaat over wat de rol van plusouder inhoudt. Ik zou graag willen dat er meer aandacht komt voor die rol en functie binnen de samenleving, aangezien het nu als vanzelfsprekend wordt beschouwd en het nauwelijks aandacht krijgt. Het ligt nu nog in de taboesfeer, en dat wil ik daar uit zien te krijgen door erover te praten. Veel mensen die naar Plus zijn komen kijken, die zelf plusouder zijn of een biologisch gezin hebben, zeggen dat dit heel herkenbaar is. Zij zijn heel blij dat dit thema in de voorstelling voorkomt. Dat soort gevoel hoop je los te kunnen maken bij het maken van dit soort voorstellingen.”

Leef je legende