Met een bron van liefde, kracht en bevlogen talent, net als haar moeder en coach Marlies Wesselius. bleek Romy Wesselius in de eerste vijf seizoen van Support by Report het meest levendige verhaal te zijn tot aan 2024. Met recht, want haar talent gaat over groeien, durven, voelen en samen winnen; en op het moment dat zij werd uitgelicht overkwam haar echt bijzonder veel goeds. Nu floreert ze met een nieuwe uitdaging als coach, eveneens een eigenschap die zij tot een succes gaat brengen!

De magie van onder 16-2 bij BV Hoofddorp

Romy spreekt met twinkelende ogen over dat hoogtepuntseizoen met onder 16-2 bij BV Hoofddorp. De aanloop, vertelt ze, voelde als de opbouw van iets magisch: stap voor stap, steeds zekerder en steeds meer in balans. “Ik kende mijn meiden natuurlijk al aan het begin van het seizoen, en naarmate het seizoen verder kwam, bouwden onze band echt wel op. Er hing een soort bepaalde magie over het team. Iedereen vond elkaar blindelings op het veld. Het gebeurde eigenlijk allemaal een soort van vanzelf.”

Het team verloor dat jaar maar één wedstrijd, één tegen Dozy Den Helder, en ging als ongeslagen winterkampioen de beslissende fase in. Het tekent de sfeer dat één misstap niet leidde tot twijfel, maar tot nog meer verbondenheid: “Gewoon de sfeer die er hing, het was echt een fantastisch seizoen.”

Flying Oost, bloedstollende duels en de berusting van focus

Wie Romy kent, weet dat grote wedstrijden bij haar een schakelaar omzetten. “In het veld gaat er bij mij echt een soort knop om. Ik was gewoon alleen maar gefocust op de wedstrijd.” Tegen Flying Oost waren het “altijd echt bloedstollende wedstrijden; puntje, puntje”. Ze lacht, juist als ze terugdenkt aan die momenten waarop intuïtie het overnam: ballen waarvan je denkt “waarom schiet ik dit?!” En die dan juist raak gaan. “Dan gaat er zo’n adrenaline door je lichaam, dat is met geen pen te beschrijven.”

Het werd een thriller van een kampioensrace. Na de nederlaag tegen Den Helder, struikelde Den Helder zelf tegen MBCA Amstelveen, waardoor Hoofddorp het lot weer in eigen hand kreeg. De wedstrijd tegen KTC werd zinderend, beladen en noodzakelijk. “Het moest nu gebeuren, en we deden het.”

De zoemer, de tranen, de bloemen; kampioen worden

Dan die zoemer na de wedstrijd tegen KTC; alles valt samen. “Ik schoot helemaal vol,” zegt Romy. “Ik ben van nature een heel emotioneel persoon.” Blijdschap omdat ze kampioen waren, maar ook de weemoed van een slothoofdstuk: “De teleurstelling dat dit onze laatste wedstrijd was als team en dat we waarschijnlijk niet meer in die samenstelling zouden spelen.” En dan de tribune die ontploft van trots, “de hele familie” die juicht en bloemen uitdeelt. Puur Romy, die uitlading van emoties.

Een kampioensboek, meer zelfvertrouwen en het lef om te doen

Terugkijken is voor Romy geen nostalgie; het is haar brandstof. De enorm veel bezoekers op haar eerste artikel, het kampioensboek dat ze heeft ontvangen, de verhalen en de foto’s; het gaf haar iets dat ze niet wilde overslaan. “Het heeft me vooral meer zelfvertrouwen gegeven, door er op een andere manier naar te kijken.” Ze leerde haar eigen strengheid los te laten en durfde het initiatief te nemen. “Aan het begin aarzelde ik nog weleens en passte ik de bal af, maar naarmate het seizoen vorderde ben ik zelf die bucket ingegaan.” De les die ze kreeg: durf, want je schittert precies op de manier wie je bent.

Haar moeder; de coach, de spiegel

Over Marlies Wesselius spreekt Romy met een mengeling van bewondering en dankbaarheid. “Mama is echt wel heel veel voor mij. We bespreken ook echt alles met elkaar.” Als coach is Marlies zowel warm als veeleisend. “Ze heeft een hele positieve inzicht, maar kan ook best wel kritisch kijken naar verbeterpunten. Ze weet gewoon hoe ze met iedereen om moet gaan en hoe ze dingen moet communiceren. Dat vind ik heel bijzonder.”

Samen coachen ze inmiddels de mannen onder 18-4 van BV Hoofddorp, een zeldzame en mooie wisselwerking. Romy volgt de CIOS-sportopleiding en neemt vanuit school nieuwe inzichten mee het veld op. “Zo leren we van elkaar heel veel.” Het idee dat Romy strenger zou worden behandeld omdat haar moeder coach is, wuift ze weg. “Ik heb dat nooit zo ervaren. Ik vond het juist heel fijn. Het is de manier geweest waarop ik nu zo ben geworden.”

Van speler naar coach: veiligheid, vertrouwen en vrijheid

Dat lef wil ze nu doorgeven als coach. “Ik wil dat mijn jongens een fijn gevoel hebben bij mij. Dat ze weten dat ze met alles naar me toe kunnen komen. Dat ze zichzelf kunnen zijn en dingen durven te proberen.” Voor Romy is dat de kern: veiligheid scheppen zodat talent durft te groeien. “Voor mij is het belangrijkste dat je gewoon durft te doen. In plaats van: ik twijfel. Ik wil vooral zekerheid meegeven; gewoon proberen.”

Romy somt haar route bijna terloops op: “Vanaf de onder 12 gespeeld, twee jaar onder 12, twee jaar onder 14, een jaar onder 16, drie jaar onder 18.” Ze heeft er gelachen, gehuild, geleerd, gewonnen, maar vooral geleefd. “Het is wel echt mijn club hier.”

Liefde, kracht, passie; het zijn grote woorden die vaak te licht worden gebruikt. Bij Romy zijn ze raak. Haar verhaal wentelt zich niet in succes; het viert groei, verbinding en kwetsbaarheid. Ze is de speelster die in hete adem het schot durft te nemen, en de coach die een arm om een schouder legt en fluistert: “Je kan dit.” Ze is de dochter die leert van haar moeder, en de vrouw die haar eigen pad trekt; met dezelfde warmte. “We waren een vriendenteam, maar we speelden hoog en goed met elkaar.” Misschien is dat wel Romy’s essentie in één zin: presteren door verbinding. Waar liefde en lef samenkomen, blijft groei nooit lang uit.