De 59-jarige Annette Keur is kinder- en jongerentherapeut in Hoofddorp, maar nog steeds draagt ze haar basketbalverleden met zich mee. Ze was negen jaar toen ze met haar familie naar Hoofddorp verhuisde. Haar broer ging daar op basketbal, en voor deze sport moesten ze destijds naar Nieuw-Vennep om in de Vespohal te spelen. Annette ging kijken naar haar oudste broer, en iemand van de basketbalvereniging kwam naar haar toe om te zeggen dat ze gezien haar lengte heel geschikt zou zijn voor basketbalsport. Als verlegen meisje heeft ze deze uitdaging geaccepteerd, wat een begin zou zijn van een mooie basketbalcarrière.

De kracht van haar intrinsieke motivatie

Zo’n eerste keer is alweer een hele tijd geleden voor Annette. Toch herinnert ze zich het begin van haar carrière. “Wat ik mij nog kan herinneren is dat wij getraind werden door Vespa Emanuelson senior,” vertelt Annette.  “Hij is zo’n goede en strenge leermeester geweest die ons de discipline en de fundamentals heeft aangeleerd. Hij zette mij ook aan om het steeds beter te doen. We hadden toen ook een heel leuk meisjesteam. Ik ontdekte dat ik het fijn vond een teamsport te doen.

Basketballen werd steeds meer een prestatiesport voor mij. Met BV Hoofddorp speelden wij op landelijk niveau en daardoor liep heel Hoofddorp uit naar de Fanny Blankers Koenhal om ons aan te moedigen. Ik vond het geweldig en dat gaf mij altijd veel vertrouwen. Daardoor leefde ik in feite meer toe naar nog grotere uitdagingen om nóg beter te worden. Ik ben me altijd bewust geweest dat spelen in een uitgebalanceerd team (iedereen benut de eigen kwaliteiten/talenten en daarmee keihard aan het werk gaan) het recept is voor succes. Zo heb ik onder andere gebruik kunnen maken van mijn lengte.”

Op het hoogste niveau van Nederland spelen in Voorburg

Irene Sloof, tegenwoordig de assistent-coach van de nationale rolstoelbasketbalsters, is een hele goede vriendin van Annette. Af en toe halen we herinneringen op over bijv. het bekerkampioenschap in het oosten van het land.  
“Nog een mooie herinnering is dat ik op mijn 16^e in Voorburg op het hoogste niveau speelde. Dat was echt geweldig, met Humphrey van Haver als coach. Het team was geweldig; de sponsoring en kleding krijgen. In mijn ogen was dat echt heel professioneel! Het was een onvergetelijke tijd, waarin ik onwijs veel heb geleerd. Humphrey was in mijn ogen de beste center-trainer. Achteraf gezien denk ik dat ik een goed te coachen speelster was. ‘De coach vroeg, ik draaide’, zo simpel was het.”

Naar Amerika gaan en kampioen worden met BV Hoofddorp

Op haar 19^e is Annette naar Amerika gegaan met een scholarship bij UCLA. “Eerlijk gezegd vond ik dat eerst doodeng, en als het niet aan mijn ouders lag dan was het er misschien nooit van gekomen. Billie Moore was toen mijn coach. Zij heeft ooit het Olympisch team gecoacht. De sfeer, de diversiteit aan basketbal, cheerleaders en volle tribunes; dat is een hele andere beleving. Studeren was daar belangrijk, maar ik wilde eigenlijk gewoon basketballen. Ik heb nog nooit zo hard getraind. Ik heb mij op mijn best gevoeld toen ik terugkwam van Amerika. Op mijn 22^e keerde ik terug op het thuishonk BV Hoofddorp, die eredivisie speelde. Met een topteam werden we meteen Nederlands Kampioen.”

Met trots terugkijken op een mooi basketbalavontuur

In verschillende teams heeft Annette veel meegemaakt. Dat heeft voor onvergetelijke tijden gezorgd. Het teamgevoel, gedrevenheid, plezier, ‘commitment’ aan elkaar, hard trainen, waren de ingrediënten voor mooie prestaties. “Laatst bekeek ik een kampioensfoto van BV Hoofddorp. Het viel mij op dat ik vrij ingetogen het kampioenschap vierde, terwijl andere teamgenoten het uitbundig vierden. Soms vraag ik me af of ik wel écht heb genoten van dat fantastische spelletje. Ik wilde altijd graag beter en sterker worden, en ik denk dat de grootste focus voornamelijk daar lag.

Als ik er nu op terugkijk, dan ben ik er enorm trots op! Ik vind het heel fijn dat ik een teamsport heb gedaan. Het samen presteren, het samen vieren, voor het beste gaan, van elkaar leren, elkaar beter maken, respect voor elkaar, is het allermooiste wat er is. Ik gun dat iedereen!”