Voorheen hield rolstoelbasketbalster Carina de Rooij zich bezig met turnen. Dat deed ze tot ze 18 jaar was. Na haar ongeluk is ze op haar negentiende begonnen met deze balsport, en kreeg al snel een plek binnen het nationale team. In 2002 was het voor het eerst dat ze voor een toernooi werd geselecteerd. Inmiddels is Carina onderdeel van het Nederlands team dat tegenwoordig medailles in overvloed pakt. Over winnen en vooruitkijken; dat is waar Carina het over zal hebben.

Kennismaking met de basketbalsport

Het was een hele omschakeling, van turnen naar basketbal. Carina had nooit gedacht dat ze zoveel bijzondere tijden zou meemaken zoals nu. “Als turnster doe je niet zo snel een balsport, dus om dat dan ineens te doen was eerst even wennen,” vertelt Carina. “Ik was het gewend dat ik altijd één van de betere was, als het om turnen gaat. Dat was in het begin met rolstoelbasketbal niet zo. Ik kon nog niet dribbelen, en de combinatie van een bal en een rolstoel was ingewikkeld. Antilope was de eerste club waar ik heb gebasketbald. Ik speelde toen in het derde team, en klom zo langzaamaan naar het eerste team. In die tijd was het nationaal team nog niet zo sterk als dat het nu is. Vanaf 2011 ben ik gaan deelnemen aan het fulltime programma op Papendal, en sinds dat moment is deze paralympische sport zich veel meer gaan professionaliseren.”

Eerste keer mee met het Nederlands team

Zoals gezegd was de allereerste keer dat Carina mee ging met het Nederlands team was in 2002. Ze zat op dat moment op de bank, maar ze kwam er wel in aanmerking voor een plek in het team. “Op dat moment heb je het gevoel dat het je meer overkwam. Er gebeurde zoveel, en tegelijkertijd vloog het ook zo voorbij. Als ik tegenwoordig kijk naar de jonge speelsters van nu krijgen ze al gauw meer minuten. Dat is denk ik ook belangrijker, en je wordt dan al snel onderdeel van het geheel. In 2011 werd Gert-Jan van der Linden de bondscoach. Hij probeert wel iedereen te laten spelen en minuten te laten maken.”

Het begin van een medailletijdperk

Tijdens de Paralympics in Rio de Janeiro had het team gehoopt op meer dan een bronzen medaille. Ze verloren op zaken waar moeilijk op te trainen is; denk aan spanning op zo’n groot evenement, of druk van buiten de wedstrijd. “Ik denk dat we daar op dat moment niet zo sterk in gegroeid waren. Het was een teleurstelling, maar het grappige is dat we een aantal nieuwe speelsters hadden die brons mooi vonden. Het was dus een mengeling van euforie bij speelsters die er voor het eerst bij waren en teleurstelling bij speelsters die eerder al brons hadden meegemaakt in Londen. Halve finales en finales zijn hele andere wedstrijden dan gewone wedstrijden, ook die moet je kunnen leren spelen.”

2017: goud op het EK op Tenerife

Na de bronzen medaille zou er een tijdperk komen wat historisch genoemd mag worden. “Na de Paralympics van Rio waren er een aantal speelsters gestopt. Het is dus ontzettend bijzonder dat we zoiets met een nieuwe lichting mee zouden maken; een gouden medaille op Tenerife. Het is alweer zes jaar geleden. Je bent kanshebber samen met Duitsland en Engeland. Onze eigen verwachting was wellicht wat lager, aangezien we op dat moment nog in een opbouwfase verkeerden. We verloren in de poulefase ook nog van Duitsland. Juist in de finale speelden we goed en onbevangen. Het is moeilijk om zoiets nauwkeurig te analyseren. Vijf minuten voor tijd voel je lichtjes zo’n moment dat je gewoon goud op een Europees kampioenschap gaat pakken.”

2018, 2019 en 2023: goud in Hamburg, Dubai en in Rotterdam

“Ja, een nog mooiere prestatie was het jaar daarna: de gouden medaille tijdens het WK in Hamburg,” vervolgt Carina. “Het is moeilijk om op dat moment te bevatten dat je wereldkampioen werd. Dat was anders dan dat we afgelopen zomer wereldkampioen werden, want toen voelde ik het meteen. In Dubai voelde het ook gelijk alsof iedereen het heeft meegemaakt. Een grote klapper is de gouden medaille tijden het EK in eigen land in 2019 en 2023! Dat is nog meer speciaal. Als je in eigen land mag spelen dan zijn de mensen die je normaal gesproken vaak ziet er ook aanwezig.”

2021: goud op de Paralympics

Vanwege de uitbraak van het covid-19 virus vonden de Paralympics plaats in 2021. Om precies te zijn van 24 augustus tot en met 5 september 2021. Dit keer was het doel enkel nog goud behalen, en niet minder dan dat. Zoiets is begrijpelijk na drie gouden medailles op grote eindtoernooien. De Orange Lions behaalden de finale van de Paralympics, met China als tegenstander. Uitgerekend zij wisten eerder te winnen van de Orange Lions. China heeft een systeem om na lange aanvallen op het laatste moment te schieten, om zo de tijd te laten verstrijken. Nu was het de vraag of deze schoten ook zouden vallen tijdens zo’n finalewedstrijd. Laten we wel wezen; op dit moment hebben de Orange Lions veel meer ervaring in het spelen van finalewedstrijden. De verdediging bij de Orange Lions stond als een huis, waardoor China veel keer de bal verloor doordat zij vaak bij het opzetten van een aanval niet binnen acht seconden over hun eigen verdedigingshelft kwamen. Echter, de Orange Lions scoorden zelf ook niet veel waardoor China nog voor stond. Dat veranderde in het tweede kwart, waarbij een 7-0 run voor de Lions de stand bij rust in hun voordeel was: 21-14. Geleid door scores van diverse speelsters gingen de Orange Lions verder met de tweede helft. Het verschil werd al snel gemaakt, en het zou er toch echt van komen: goud op de Paralympics! China werd met 50-31 verslagen, en een hele grote droom voor het Nederlands rolstoelbasketbalteam kwam uit! “Voor ons is de Paralympics hetzelfde toernooi als een wereldkampioenschap. Toen we deze prijs hadden binnengehaald waren we blij en opgelucht tegelijk. Je kunt er hard voor werken, maar of het dan ook lukt is altijd vraag twee. We zijn goed op weg naar iets moois, en we hopen dat we tijdens de volgende Paralympics in 2024 veel mooiere prestaties mogen meemaken! Parijs zou echt enorm gaaf zijn. Het is toch dichtbij, dus de mensen die in ons willen supporten kunnen daar ook zo bij zijn!”