Inzichten in het leven van immense passie, onophoudend doorzettingsvermogen en de kracht om van alles te kunnen bereiken. De 31-jarige Marlou de Kleijn is in haar basketbalcarrière altijd gegaan voor wat ze wilde, en is daarmee voor elk team een bijzonder sterke kracht. Tegenwoordig speelt ze al vier seizoenen voor Binnenland uit Barendrecht. Lees meer over Marlou de Kleijn's bijzondere carrière, haar bijdrage aan diverse teams en hoe ze een belangrijke schakel is geworden voor het basketbal in Nederland.

Het belang van ieders capaciteit

Basketbal houdt meer in dan alleen scoren. De één is beter in bepaalde elementen dan de ander, en zodoende kan je als team meer opbouwen. “Wat ik aan basketbal heel leuk vind, is dat je van alles doet als je op het veld staat,” vertelt Marlou. “Je bent bij alles betrokken: in de aanval en in de verdediging. Je kunt je niet verstoppen, en je hebt ook tactisch inzicht nodig. Dat maakt het spelletje heel leuk en beweeglijk. Met basketbal kan je alle kanten op gaan: waar je ambities liggen en als je de juiste mentaliteit hebt om deze te kunnen bereiken. Je hebt alles nodig in een team: een leider, een scorer, een sterke rebounder, van alles. Het betekent niet dat je één ding heel goed moet kunnen. Iedereen kan zijn of haar eigen talent benutten en daar heel ver mee komen.”

Kennismaking met de sport

Op zevenjarige leeftijd is Marlou begonnen met basketballen bij WSC Waalwijk. Haar ouders zaten vroeger al op basketbal, en zodoende was ze als klein meisje ook in de sporthal te vinden en is ze het ook gaan doen. “Bij de welpen van WSC speelden we op een half-court onze wedstrijden. Op dat moment was het allemaal spelenderwijs, dus zat je nog echt in de periode dat je kennis maakt met het spel. Later speelde ik in de Promotiedivisie bij WSC.”

Al heel vroeg kwam Marlou dus in de Promotiedivisie terecht. Haar volgende club werd Almonte, waar zij toen in de onder 20 Eredivisie speelde. “Margreet van Putten had mij gevraagd om daar te spelen, en via Almonte ben ik naar het CTO Amsterdam gegaan. Zij hadden mij een jaar voordat ik daar naartoe zou gaan gevraagd of ik daar naartoe wilde gaan, maar ze speelden nog geen wedstrijden. Dat was wel iets wat ik wilde, want je leert immers ook veel meer dingen tijdens het spelen van wedstrijden: onder druk staan en tegen andere meiden spelen. Ik ben toen het jaar daarna wel erin gestapt. Het was een geheel nieuwe uitdaging voor mij, maar wel een uitdaging die mij heel snel volwassen heeft gemaakt.”

Uitgenodigd worden door het CTO

Marlou’s talent bleef niet onopgemerkt. Het CTO in Amsterdam (tegenwoordig geheten Orange Lions Academy) benaderde haar om haar ontwikkeling nog verder te stimuleren. “Wij mochten tijdens het eerste seizoen wel reguliere wedstrijden spelen, maar geen wedstrijden in de play-offs,” herinnert Marlou zich. “Dat was zeker jammer, want we eindigden tweede in de competitie. We hadden een heel sterk team destijds, met speelsters als Marianne van der Hoek, Demelza ten Caat en Fieke Ligthart. Het was echt hoog niveau wat we bij CTO speelden. Natuurlijk was het in het begin wel wennen: vroeg opstaan, alleen in een flat wonen en de combinatie met school. Het was echt heel leuk, maar ook lastig om op die leeftijd van Brabant naar Amsterdam Osdorp te verhuizen.”

Groeien; zowel op sportief gebied als op mentaal vlak

Haar tijd bij CTO heeft Marlou in alle opzichten doen ontwikkelen. “Je traint elke dag, dus je wordt fysiek een stuk sterker. Je leert alle fundamentals door en door, maar het is ook mentaal sterker worden. Als je verder in Europa of naar Amerika gaat verhuizen om te basketballen, dan is dat mentaal groeien echt nodig. Het is zwaar om op jonge leeftijd alles in je eentje te doen. Je leert volwassen worden, ook in het basketballen.”

Voor het eerst rondreizen door Europa: Ibiza

Op 19-jarige leeftijd zou Marlou een grote stap maken. Ze ging basketballen in Spanje, en wel bij Palacio de Congresos in Ibiza “Het was best grappig. Die club had weinig geld, dus toen ik daar aankwam was er vrij weinig geregeld. We moesten ook kijken hoe de training ging, en niemand sprak Engels met elkaar. Dat maakte dat het een lichte shock was, dat ik dacht ‘is dit het?’ Ik heb echt een periode meegemaakt dat je echt in het diepe wordt gegooid, en dat je het helemaal zelf moet doen. Ondanks dat heb ik mij in alle opzichten enorm snel ontwikkeld. Ik heb daarin echt geleerd om helemaal op nul te gaan; tot het uiterste gaan om te overwinnen. De Spaanse competitie beschikte over veel WNBA-speelsters, en dat was echt geweldig!”

Volgende club in Spanje: Cadí la Seu

Bij één seizoen in Spanje zou het niet blijven. Marlou ging naar een volgende Spaanse club: Cadí la Seu in het Spaanse La Seu d'Urgell. “Ik heb altijd gezegd dat ik op het hoogste niveau wil spelen. Het hoge niveau van Spanje was ook mijn niveau, dus ik zat echt op mijn plek. Het is een mooie stad, vlak bij Barcelona. Ik kijk er echt heel positief op terug, en ik zou het zeker over willen doen. Als ik eraan terugdenk, heb ik daar bijzondere herinneringen aan overgehouden. Er zaten Amerikaanse speelsters bij die veel minuten kreeg. Voor jonge speelsters was het echt tot het gaatje gaan, maar in deze drie seizoenen heb ik mijn contract bij Wasserburg weten af te dwingen.”

TSV Wasserburg

Van spelen in het zuiden van Europa ging Marlou naar dichterbij Nederland, en wel naar het Duitse Wasserburg. Ze heeft daar een succesvol seizoen gespeeld. “Wasserburg heb ik misschien wel als mijn leukste jaar ervaren. We waren als team echt zo enorm goed ten opzichte van de rest, en we speelden ook Eurocup. In Duitsland zijn we ongeslagen kampioen geworden, inclusief het behalen van de beker. Elke wedstrijd was een feest om erbij te zijn! Na dat seizoen kreeg ik Lotte in 2017.

Het belangrijkste vind ik dat je gelukkig kunt zijn en dat je blij bent met wat je doet. Ik had plezier in wat ik doe, en ook nu ik werk en een kind heb blijf ik zeggen dat je moet doen wat je leuk vindt. Als je niet gelukkig bent in de basis, waarom doe je het dan? Dat soort vraag stellen is zeker belangrijke.”

Terug in Nederland

Marlou heeft het beste gedaan. Haar Europese ervaringen zijn zulke verrijkingen geweest voor haar. Deze ervaring kon ze na een half seizoen Royal Eagles in Apeldoorn overdragen aan het team van Lekdetec Bemmel, en tegenwoordig bij Binnenland Barendrecht. “We hadden een goed team met Lekdetec Bemmel, met Sarah Curran, Cornelia Fondren en uiteraard Lisanne de Jonge. Het was echt een heel leuk team! Sinds vier jaar speel ik bij Binnenland Barendrecht, in het seizoen dat corona halverwege het seizoen alles deed eindigen. We hadden echt heel ver kunnen komen dat seizoen, maar dan ineens stopt alles. Toch hebben we elk jaar laten zien wat we kunnen. Elke keer zijn we aan de bovenkant geëindigd. Ook de aanwas van jong talent is veelbelovend.”

Spelen voor het nationaal team