Basketbal is haar lust en haar leven. De 27-jarige Laura Cornelius heeft zoveel moois bereikt gedurende haar sportcarrière. Op haar zevende is ze begonnen met basketballen in Groningen, en al op jonge leeftijd is ze naar Amsterdam verhuisd. Via spelen in Miami, Spanje en in Turkije de finale van de EuroLeague behalen is ze op dit moment vijfdejaars prof en is ze ook een Orange Lion. Laura weet wat het is om dromen tot werkelijkheid te brengen, en wat daarvoor nodig is. Foto: Ruud Fokke

Verknocht aan het basketbal in Groningen

Voor Laura kon het haast niet anders zijn. Haar ouders hebben beide gebasketbald. Haar vader is actief geweest bij Celeritudo in Groningen. Zij hadden ook een dames-eredivisieteam, en daar is Laura vaak als klein meisje gaan kijken met een bal in mijn handen en dribbelen. “Tijdens de gouden jaren, onder leiding van Ton Boot, ben ik ook Donar Groningen (toen de MPC Capitals geheten) gaan bezoeken, met spelers als Travis Young en Travis Reed,” herinnert Laura zich. “Dat was voor het eerst dat ik mannen zag dunken tijdens een wedstrijd, en ik ben nog op de Grote Markt geweest toen ze de landstitel van 2004 hadden gewonnen. Het was echt mooi om te zien hoe basketbal daar leefde en nog steeds leeft!”

“Al een heel aantal jaren gooi ik mijn hart en mijn ziel erin, en het geeft mij nog steeds enorm veel voldoening!”

Laura kan precies vertellen wat basketbal haar passie maakt. Ze is zo enorm bevlogen en bedreven in deze sport. “Het feit dat je met elkaar werkt naar een bepaald doel geeft mij veel energie. Daarnaast is het spelletje snel en explosief, en hoewel ik soms emotioneel en hard over kan komen, vind ik het ook belangrijk om goede momenten te delen. Al een heel aantal jaren gooi ik mijn hart en mijn ziel erin, en het geeft mij nog steeds enorm veel voldoening!

Van jongs af aan met oudere meiden te spelen heeft mij heel erg geholpen, net als spelen onder head coach Katie Meier bij de Miami Hurricanes. Zij heeft mij in situaties gebracht waarin ik echt moest doorzetten, maar dat heeft mij erg veel gegeven. De laatste jaren speel ik met grotere speelsters, en goede Amerikanen. Soms is het wat lastiger om vocaal te leiden, maar je kan op veel verschillende manieren leiderschap overbrengen: via rust brengen in het spel, en ik denk dat dat een van mijn eigenschappen is als speelster, om een dergelijke rust te brengen op het veld.”

Van Celeritudo naar CTO

Bij de mini’s van Celeritudo is Laura begonnen met basketballen. Haar jeugdcoach was Ellis Schouten, en zij is daar nog steeds actief. Het leuke is dat ze elke zomer terugkomt om Ellis te helpen met de mini’s. “Bij Celeritudo heb ik tot mijn 14e gespeeld, waarbij ik de laatste jaren ook heel lichtjes mocht proeven aan het dames-eredivisieteam. Ik werd voor een uitwedstrijd meegevraagd, maar ik was zeker niet nerveus. Het was juist een heel gaaf moment. Op een gegeven moment was er geen geld meer voor het eredivisieteam. Ik had de optie om naar Bemmel te gaan, of naar Amsterdam om bij CTO te spelen. Ik was helemaal verkocht aan het CTO-programma; twee keer trainen op een dag en begeleiding krijgen op school. Echter zagen mijn ouders het niet zitten om als 14-jarige alleen in de grote stad te wonen, dus heeft de familie Slim (van Isabella Slim) mij twee jaar lang in huis genomen. Ik ben ze echt eeuwig dankbaar daarvoor, want het heeft mij enorm veel mogelijkheden gegeven.”

Een nieuwe stap: Miami Hurricanes

In 2015 ging er een wereld voor Laura open. Samen met Emese Hof ging ze naar Miami Hurricanes. “In vier jaar tijd heb ik enorm veel geleerd, en uiteindelijk een scholarship in Amerika kunnen afdwingen. We hebben wedstrijden gehad waarin alles samenviel, waarbij het effect van de vele trainingsuren zeker beloond werd. Het was geweldig om het met deze speelsters mee te maken! Na het Amsterdamse avontuur kwam voor mij het tijdperk Miami Hurricanes. Het grappige is dat als ik in de eerste plaats niet mijn kruisband had gescheurd dat ik niet voor de Hurricanes in actie zou komen. Ik was een jaar eerder klaar met mijn middelbare school, en zou naar Gonzaga University gaan. Mijn aankomende coach was toen ook naar Nederlands gekomen, naar een play-off duel. In Landsmeer scheurde ik mijn kruisband, en toen besloot ik om hier in Nederland te revalideren. Het is bij zo’n blessure ook altijd de vraag of je nog terugkomt op je oude niveau. Miami Hurricanes bleef geïnteresseerd, en vroeg vaak hoe het met mijn ging. Ze waren nog steeds geïnteresseerd, en dat is natuurlijk altijd heel fijn. Toen ik Katie ontmoette, en de campus had gezien, was ik verkocht. Emese zou ook ergens anders spelen, maar sloot zich ook aan bij Miami.

Op het moment dat je voor het eerst aan de andere kant van de wereld gaat wonen ben je nog heel onervaren. In vier jaar tijd word je van een meisje een jonge vrouw. Naast dat ik mijzelf als basketbalster ben gaan ontwikkelen heb ik zoveel meer geleerd over leiderschap, of hoe het is om voor jezelf te moeten zorgen of om school en wedstrijden te managen. Katie was een soort van Amerikaanse moeder, en we hebben nog steeds enorm goed contact. Ik was laatst nog in Miami. Emese en ik hangen daar nog steeds op de muren in de sporthal, ook al zijn we bijna nu 10 jaar ouder dan de jongste speelster. Ik denk dat dat wel een teken is dat je in vier jaar tijd toch iets moois hebt achtergelaten. Het is echt heel bijzonder om zoiets mee te maken, en te bereiken!”

Nog een droom die uitkwam: basketballen in Spanje

CD Zamarat, dat was de nieuwe basketbalclub in Spanje waar Laura terechtkwam. Het was voor haar een droom die uitkwam. “Vanaf jongs af aan heb ik een aantal doelen voor mijzelf gesteld: het Nederlands seniorenteam halen, in Amerika basketballen en professioneel basketbal in Spanje spelen. Het feit dat ik een profcontract daar tekende was een droom die uitkwam. De transitie van college naar Spanje was best groot. Ik heb zeker een hele leuke tijd gehad, met hele leuke teamgenoten. We stonden vlak voor covid-19 net op de lijn van degradatie, en werd de competitie gestopt. Het belangrijkste voor mij was dat ik in Spanje ook aan spelen toekwam. Daardoor heb ik mij echt goed kunnen laten zien, ook de jaren daarna. Ik ervaar het als een geweldige eerste stap naar professioneel spelen.”

Spelen in de EuroLeague

Via Gernika, Euskotren en Gerona heeft Laura haar Spaanse avontuur ingeruild voor een prachtig avontuur in Turkije. Çukurova Basketbol heeft haar begin dit kalenderjaar gecontracteerd, en daar maakte zij een geweldige prestatie mee. “In Nederland werd ik altijd als groot talent gezien, maar in Europa zijn er ook veel ander talenten. De manier om mij daarin te onderscheiden is om hard te blijven werken. Ik speel als point guard nu eenmaal op een positie die vrij populair is, dus heb ik de switch gemaakt qua mindset om elke zomer hard te blijven werken. In Turkije kwam ik met mijn club in een EuroLeague team terecht. Er kwam daardoor weer een droom uit: spelen in Spanje en spelen in een EuroLeague team. We moesten ons nog kwalificeren voor de Final Four, en er kwamen én gingen veel speelsters en coaches. In een korte periode moesten we daardoor een team worden. Het was een heel mooi proces om enorm te groeien. Uiteindelijk sta je in de EuroLeague finale, en eindig je met een zilveren medaille. Ondanks dat is het heel bijzonder geweest dat ik daar stond, en voor mij is het een sprookje geweest waarin er van allerlei moois gerealiseerd werd.”

Het zijn van een international

Al een tijdje speelt Laura in het Nederlands damesteam. Ook kwam ze uit in alle Europese jeugdkampioenschappen. In 2010 begon haar Europees avontuur met het Nederlands onder 16 team. “Het was echt overweldigend om voor het eerst deel te nemen aan een EK! Het was ook voor het eerst dat onder 16 in de A divisie uitkwam. We werden toen ook gelijk zevende. Het was een fantastische locatie in Griekenland: Kozani. Voor onze families was het geweldig om daar naartoe te gaan, en voor ons als speelsters was het allemaal nog nieuw; zo’n EK. We versloegen in overtime een groot team als Spanje, en Kourtney Treffers werd een all star dat toernooi. Al mijn jeugd EK’s hebben we in de A divisie gespeeld, en alle lichtingen kunnen meemaken.”

In 2012 kwam Laura uit namens het onder 18 team. Ook dat team maakte met haar lichting stappen omhoog. “In Boekarest hadden we ons gerealiseerd dat we gewoon met de top van Europa mee konden doen. We hadden een team bestaande uit veel meiden vanuit de OLA, waaronder mijzelf. Door gedurende het seizoen dag in dag uit te trainen met de meiden bij OLA vraag je je soms af of je nou echt beter bent geworden vergeleken met andere speelsters binnen Europa. Door het op te nemen tegen leeftijdsgenoten van andere landen merk je de progressie bij jezelf en bij de meiden. We wonnen alle wedstrijden in de groepsfase in Boekarest, dus daardoor groeide het vertrouwen met de wedstrijd meer en meer. Wat ik nooit zal vergeten is de kwartfinale wedstrijd tegen Turkije die we na twee verlengingen wonnen. Voor het eerst stonden we daardoor in de halve finale in de A-divisie. We konden daarna zeker leven met een vierde plaats. Een jaar later moesten we het in 2013 dus tegen Servië opnemen. In de laatste seconde ging de bronzen medaille aan onze neus voorbij. Dat deed heel veel pijn, aangezien we er zo hard voor hadden gewerkt. We waren allemaal nog jong, maar ja dit was echt onze kans.”

Met een bronzen medaille naar huis gaan