Een portret van een vrouw die door diepe dalen wandelde, haar fundament opnieuw vormgaf en de kunst verstaat om vanuit kwetsbaarheid te verbinden

Wanneer het leven uiteenvalt in scherven die je niet meer kunt plakken, blijft er soms niets over dan de leegte zelf. Voor Jorien Schulten werd die leegte een plek van een herboren Jorien. Waar anderen hun identiteit vastleggen in een beroep, een huis of een relatie, leerde Jorien hoe het voelt wanneer al die uiterlijke vormen wegvallen. “Ik raakte mijn liefdespartner kwijt, mijn huis, mijn werk, maar ook mijn ‘purpose’. Alles was weg,” vertelt ze. In plaats van zich haastig een nieuw leven aan te meten, koos ze voor een zeldzame vorm van moed: blijven en wachten tot haar innerlijke grond zich opnieuw zou aandienen.

Van overleven naar aanwezig zijn

Toen Jorien op de camping aankwam waar ze nu woont, kwam ze letterlijk tot stilstand. Ze sliep maandenlang iedere middag; haar lichaam en geest waren uitgeput van jaren waarin ze geen eigen plek had, waarin ze zorgde voor haar zieke ex-partner, en waarin elke houvast verdween. “Ik heb het eerste jaar elke dag tussen de middag geslapen. Zo moe was ik van de hele situatie. Dakloosheid was voor mij geen sociaal probleem alleen. Het voelde alsof ik een paar liter koffie te veel op had. Mijn hele systeem stond onder spanning.”

Pas toen de buitenwereld tot rust kwam, kon ze vanbinnen rustig opbouwen. De camping bood haar meer dan onderdak. Het bood haar de tijd en ruimte om opnieuw te leren wat veiligheid betekent, niet extern, maar zeker ook intern.

Alles weer opbouwen

Jorien begon aan haar herstel. Niet met grote ambities, maar in stapjes die zelden als prestatie worden erkend. Vrijwilligerswerk in plaats van direct een nieuwe carrière. Kennis maken met buren. “Ik merkte in één keer dat het mogelijk was voor mij om ook buiten de camping mensen te ontmoeten. Zo werd mijn wereld groter, maar wel in hele kleine stapjes, zoals mijn hond Charlie dat ook doet.”

Haar hond Charlie, die net als zij een verleden draagt, leerde haar hoe veiligheid ontstaat door herhaling, door nabijheid. Elke dag een iets grotere cirkel. Elke dag een klein beetje meer durven.

De seizoenen van het leven

Jorien spreekt over haar proces niet in jaartallen, maar in seizoenen. De periode waarin alles wegviel was haar winter. “Nu zit ik nog steeds een beetje in de lente; het opbouwen van dingen en contact maken met de buitenwereld. Ik ben aan het onderzoeken wat ik wil betekenen.”

Ze kijkt niet met spijt terug op haar donkerste momenten, maar met mildheid en inzicht. “Volgens mij moest ik daar gewoon zijn. Niet overheen stappen. Niet forceren om weer vrolijk te worden, maar echt zitten met wat er was.”

Een levenshouding die haaks staat op wat onze samenleving vaak vraagt: herstel je snel, zet door, en doe alsof het niet is gebeurd. “Ik denk dat wij veel te snel doorgaan naar het volgende. Daardoor eigenlijk niet genoeg tijd nemen om iets echt te verwerken en er iets van te leren. Wie ben je nog, als alles wat je definieerde verdwijnt? Voor mij was het antwoord: niemand. Ik kwam erachter dat ik me altijd had geïdentificeerd met mijn relatie, mijn werk en mijn omgeving. Toen dat allemaal wegviel, bleef er niets over, alleen maar ik.”

Kind zijn, om het later pas echt te worden

“Ik heb altijd met kinderen gewerkt. Kinderen brengen het speelse in mij naar boven, en dat koester ik.”

De kinderyoga-school die ze ooit oprichtte was, in feite, een vorm van zelfheling. Want pas in haar volwassen leven kon ze kind-zijn ervaren zoals het bedoeld was: vrij, veilig, verwonderd. “Ik was een beschadigd en onveilig kind. Ik doe het net andersom. Ik bén nu het kind dat ik toen had willen zijn.”

En als ze haar jongere zelf iets mocht zeggen? Dan zou dat zijn: “Het ligt niet aan jou. Je bent goed zoals je bent.” Misschien is dat wel de mooiste boodschap die Jorien brengt. Dat er geen vast plan hoeft te zijn. Dat richting ook ontstaat door vertraging. Door voelen. Door niets forceren. Ze leeft niet meer in een schema van presteren, maar in het ritme van haar adem, de wind door de bomen en de stille groei van vertrouwen. “Ik ben nog steeds aan het bouwen. Maar ik weet nu: ik ben genoeg. Ik hoef niets te worden, alleen maar te zijn.”