In de sporthal van UBALL Utrecht hoor je Ejora Khalidi vaak voor je hem ziet. Niet omdat hij het hardst schreeuwt, maar omdat zijn spel ritme geeft: de extra pass op tijd, het helpdefense-schuifje dat een lay-up voorkomt, de drive die een ploeggenoot vrijspeelt. Nog maar vijftien, basisspeler in de onder 16 Eredivisie, en al een verhaal dat verder reikt dan scores en statistieken.

De vonk: van hardlopen en tennis naar basketbal

Basketbal kwam niet als familierecept op tafel; het kwam via het scherm. Online video’s van NBA-spelers trokken zijn blik naar een sport die snelheid, techniek en mentaliteit combineert. “Ik deed eerst hardlopen en tennis,” vertelt hij, “maar in basketbal voelde ik meteen: hier hoor ik.” Het begin was alles behalve vanzelfsprekend. Teamsport was nieuw, samenwerken onwennig, en de regels waren een doolhof. Toch bleef hij komen. Elke training een klein stapje vooruit, tot de sport in zijn dagen én denken ging wonen.

Basketbal als uitlaatklep

Ejora spreekt open over lastige tijden thuis en over frustraties die hem vroeger konden overspoelen. Het veld werd zijn ventiel. “Als het moeilijk was, ging ik basketballen. Dat hielp.” Wat begon als uitlaatklep, werd een spiegel: wie je onder druk bent, ben je vaak ook daarbuiten. In het begin worstelde hij met boosheid; nu gebruikt hij focus en communicatie als tegengif. Basketbal gaf hem taal: niet alleen voor setplays, maar voor zichzelf.

High Five Tilburg: het leerlokaal

Bij High Five in Tilburg zette hij zijn eerste echte stappen. Eerst recreatief, zenuwachtig, zoekend. Al snel werd hij een van de dragende spelers bij onder 14-1, en daarmee loerde een valkuil: alles zelf willen doen. De sprong naar onder 16 dwong tot volwassenheid. “Ik moest leren delen,” zegt hij. “De bal laten gaan, het veld lezen.” Zijn schot, ooit een zwakke plek, werd een project. Zondagse schiettrainingen, herhalen, kleine correcties. Er kwamen coaches die zagen wie hij kon worden.

Coach Arjen was de eerste die de storm in hem tot bries terugbracht. Rust, uitleg, aandacht, en het besef dat fouten geen eindstation zijn maar richtingaanwijzers. Coach Milan hielp hem het spel verbreden. Niet alleen inside kracht, maar ook de jumper als wapen. En op vrijdagen waren er extra sessies met shootingcoach Aljosa: release, balans, timing; wanneer wel en wanneer niet schieten. Het resultaat: minder solistische drives, meer connectie. De speler die eerst in sprintlijnen dacht, begon in passing-hoeken te voelen.

De sprong naar UBALL: een hogere lat

De overstap naar UBALL Utrecht was spannend; emotioneel en praktisch. Een academy vraagt offers; zijn moeder investeerde niet alleen geld, maar vertrouwen. “Dat voelde groot,” zegt hij. “Dan wil je laten zien dat het de moeite waard is.” Onder coach Jorrit Beerens leerde hij het woord dat zijn seizoen samenvat: proces. Frustratie werd ingezoomd en ontleed. Fouten horen bij vormen, en vormen is wat je doet wanneer je in een team je plek zoekt. Zelfvertrouwen kwam niet in één klap; het sijpelde binnen. Elke goede stop, elke juiste read, elke schotkeuze die klopt; bakstenen in een fundament.

Het heden: onder 16 Eredivisie en een stijgende lijn

Spelen op landelijk niveau was een droom; nu is het realiteit. De stap omhoog bracht snelheid, fysiek en complexiteit. Maar ook helderheid. Ejora typeert zichzelf als teamspeler met leiderschap in de aanval: passen als het kan, nemen als het moet. Hij praat meer, ziet meer, geeft meer. Tegen de nummer één van de competitie stond UBALL er. Met blessures, met tegenslag; en toch competitief. Dat zegt iets over het team, en over hem.

De mens achter de speler: een tribune vol wortels

Wie het woord ‘supporters’ zegt, zegt bij Ejora ‘familie’. Opa en oma, zijn zus, oom en tantes, schoonfamilie en vrienden; een halve tribune vol. Het is niet symbolisch; het is voelbaar. Hun aanwezigheid is geen extra druk, maar brandstof. “Ik ben dankbaar,” zegt hij. “Het is een grote stap om zoveel in de droom van je kind te stoppen. Daarom werk ik.” Zijn dankbaarheid is actief; hij beantwoordt steun met inzet. Voor dit seizoen is zijn kompas duidelijk: Scoren met verstand. Niet jagen, maar kiezen: rim, midrange, buitenboog; wat het spel geeft. Het spel lezen als tweede natuur. Veldbreed kijken; tempo bepalen; een team beter maken. Vergroten van horizon. Eerst Utrecht beheersen, dan breder in Nederland, en wie weet later België of Spanje. Niet als eindpunt, wel als uitnodiging. Ejora Khalidi is zo’n speler in wording. Hij is vijftien, maar zijn verhaal heeft al hoofdstukken: kwetsbaarheid, discipline en groei. Met coaches die investeren, trainer John die helpt verdiepen, een team dat meesleurt en een familie die gelooft.