Drie jaar lang heeft Tamar voor de Poort op het hoogste niveau van Nederland gebasketbald bij Lekdetec Bemmel, tegenwoordig geheten QSTA United. De 20-jarige guard is sinds het afgelopen jaar naar Amerika gegaan om te spelen bij St. Bonaventure. Ze studeert Public Health Major, met een focus op de gezondheidszorg. Haar nieuwe uitdaging overzees gaat haar heel goed af!

Van ballet naar basketbal

Tamars moeder had een collega die actief was bij de basketbalclub bij haar in de buurt. Er was een open training, en vanaf dat moment begon basketbal voor haar. “Daarvoor zat ik op ballet,” vertelt Tamar. “Ik vond dat ik te veel stil moest staan, en bij basketbal kon ik gelijk al mijn energie kwijt; rennen, spelen en genieten. Ik was al op jonge leeftijd best wel lang en redelijk goed gebouwd voor basketbal. Het paste dus perfect bij mij, en ik vond het gelijk helemaal fantastisch.”

Becege in Doetinchem was de eerste club waar Tamar heeft gebasketbald. Ze kan zich deze mooie start nog goed herinneren. “Dat was superleuk. Dat was nog echt een peanuts toernooi, en ik zat in een jongensteam. Het was heel gezellig. Met mijn broer basketbalde ik ook toen. Dat hielp natuurlijk ook dat ik het heel leuk vond. Basketbal werd steeds serieuzer toen ik met de meiden ging spelen. Je kent de spelregels beter en je speelt ook op een groter veld en dat soort dingen. Het niveau ging steeds omhoog, ook tijdens de regiotrainingen.”

Spelen op landelijk niveau

Batouwe kwam al gauw op de radar. Voor Tamar was het niet lang twijfelen, doen! “Een coach van Batouwe zei dat ik eens langs mocht komen. Vanaf dat moment was ik bij Batouwe, en dat ging ook heel goed. Ik kwam al gauw in de Eredivisie van de jeugd terecht. Eerst had ik een talentlicentie, dus deed ik van beide wat: Bemmel en Doetinchem. Stel dat het landelijke niveau niet zou werken, dan kon ik nog altijd terug naar Doetinchem. Het werkte echter wel voor mij, en dat was ook heel goed. Batouwe was gelijk al een super leuk team. Ik mocht een aantal keer banken bij de onder 20 Eredivisie, wat je toen nog had. Dat was echt doodeng, dat zal ik niet ontkennen, maar ik vond het super gaaf!”

Uitkomen voor Lekdetec Bemmel

In 2020, net na het seizoen met de coronastop, kreeg Tamar de kans om op het hoogste niveau van Nederland te spelen. Ook dat was een nieuwe stap voor haar, maar met succes. “Dat was toen met Vincent van Sliedregt als coach. Hij is een fantastische coach, iemand die mij en nog wat andere jonge meiden de kans gaf om in dat coronajaar mee te trainen met Lekdetec. Ook dat was eerst doodeng, maar ik heb zoveel geleerd. Het was zeker leuk om mee te doen met speelsters als Lisanne de Jonge, Yordi Kathmann; toch allemaal grote namen. Dus dat was echt fantastisch.”

Tamar is een efficiënte speelster voor het team, getuige haar productie in korte speelminuten. “Ik ben altijd een harde werker, en daarbij komt dat ik altijd in een team heb gezeten waar iedereen echt goed is. Ik keek naar hoe ik bepaalde elementen, zoals schieten of drives, kon toepassen op mijn eigen spel. Batouwe is een familie waar je binnenstapt. Je wordt met open armen ontvangen. Je krijgt zoveel vertrouwen van het team, en dan is dat gewoon heerlijk om daar te spelen!”

Haar droom waarmaken: spelen in Amerika

“Ja, die wens bestaat al van kleins af aan! Ik had niet verwacht dat het nog zou gebeuren, maar het is waar: nu ben ik hier in Amerika,” beaamt Tamar. Haar droom is uitgekomen. Een mooie gelegenheid voor haar om bij St. Bonaventure steeds beter te worden. “Ik zat in Egypte toen deze school mij benaderde. Ik was op vakantie met een vriendin. Ik heb wel een paar keer gebeld met de coaches hier in Amerika. Het voelde gelijk heel goed; de klik was er gelijk. Ze lieten me een tour door de campus zien. Ja, wat verwacht je in het begin van zoiets? Ik verwachtte dat het een heel hoog niveau is; in vergelijking met de dames in Nederland. Dat is ook wel gebleken: het is sneller, zeker de eerste paar trainingen had ik echt van ‘wauw, wat gebeurt hier nou weer?’ Je ziet het nu ook terug als team: wij willen de bal veel delen en snel aanvallen. Dat past ook goed bij hoe ik wil spelen. Ik besef soms nog niet dat ik hier in Amerika in Division One mag spelen op zo'n fantastische universiteit, met allemaal mensen die hier ook dezelfde passie voor basketbal hebben als ik. We werken hard met z'n allen.”